به عقیده فوکو: " در آثار مگریت شرط اصلی آن است که گزاره؛ یکسانیِ آشکار پیکره، و نامی که برآن می گذاریم را به پرسش در آورد؛ آنچه شبیه یک کفش است " ماه " خوانده می شود. تخم مرغ " اقاقی "؛ و کلاه " برف "؛ و شمع " سقف " ."

به نقل از " مایکل پین"؛ فوکو بر آن است که : " عناوین نقاشی های مگریت همانند زیر نویس " این یک پیپ نیست"، متوجه آن اند که عمل نام گذاری را در کانون توجه انتقادی قرار دهند؛ تا به این وسیله ما را به تامل در باره شوق به فرو نشاندن این سر در گمی در زبان وادار کنند. فوکو چنین بحث می کند که، زیر نویس مگریت آشکار کننده ی آن است که گفتمان تا کجا در شکل چیزها نفوذ کرده؛ و چگونه قدرت گفتمان، همزمان؛ قادر به جذب، نفی و مضاعف کردن است. "
مگریت خود بر این باور است که:
" میان واژه ها و ابژه ها می توان روابط جدیدی خلق کرد و خصوصیات زبان و اشیایی را مشخص کرد که عموما درزندگی روزمره نادیده گرفته می شوند. "
و در ادامه می آورد:
" من جبر گرا نیستم؛ اما به تصادف هم معتقد نیستم. این خود همچون "تبیین" دیگری از جهان به کار می آید. مسئله دقیقا بر سر نپذیرفتن هیچ تبیینی از جهان، خواه تصادفی و خواه جبری؛ است. من مسئول اعتقاداتم نیستم. حتی این من نیستم که در باره مسئول نبودنم تصمیم می گیرم. و همین طور تا بی نهایت. من موظفم که باورنکنم نقطه ی عزیمتی وجود دارد. "

فوکو این گونه می آورد: " مگریت نه تنها حصار میان همانندی و هایش( تایید) را در هم شکست، بلکه شباهت را از همانندی مجزا ساخته؛ و بنابراین نقاشی را از آن دو اصلی که از رنسانس به این سو حاکم بوده آزاد کرده است. "
و در ادامه می آورد: " مگریت نشانه های گفتاری و عناصر تجسمی را در هم می بافد، اما بدون استناد به یک برابری پیشین. او از زیر بنای سخن تایید کننده که همگونی با آسودگی بر آن آرمیده، می پرهیزد؛ و درونِ بی ثباتیِ حجمی سرگشته و فضایی مساحی نشده؛ هم سان هایی پالوده و گزاره های گفتاریِ تایید ناکننده ای را به بازی وامی دارد؛ روندی که قاعد هایش ، به نوعی؛ به دستِ این یک پیپ نیست ارائه شده اند. "

فوکو در نهایت نمایش این گونه نقاشی های مگریت را این گونه جمع بندی می کند: