اثر

سه‌شنبه

Natalie2

ناتالی(بخش آخر)

نوشته‌ی ان انرایت

ترجمه‌ی پریا آبادگر

قسمت اول داستان را در اینجا بخوانید

جشن رقص مدرسه جمعه بعد از ظهر بود، اما هنوز بش فکر می کنم
. مثه یه کابوس بود – یکی از پسرا روی شونم بالا آورد ، و ناتالی مثل اینکه یه جور راهبه ی تارک دنیا باشه لیخند زد. امشب پشت تلفن هم مثل راهبه ها حرف می زد : " فکر کردم تنهات بذارم تا حالت بهتر بشه." اما من توی این نور صورتی که مدام عوض می شه دراز کشیدم و اصلن به این چیزا فکر نمی کنم . من حتی به اینم فکر نمی کنم که ناتالی چنان احساساتشو بوتاکس * کرده که دیگه صورتش احتیاجی به عمل نداره . دارم به این فکر می کنم که موضوع بازم باید یه چیز دیگه ای باشه .
همه چیز سال پیش با بدبختیای بیلی شروع شد ، درست کمی بعد از این که ناتالی و بیلی با هم قاطی شدند . همه برای بیلی خوشحال بودیم ، چون ناتالی مثل شعله های آتیش تو روشناییه – البته این نظر منه – قرص و محکم ، دیده نمی شه اما همیشه هست . بعد از اون سلیطه ی دیوونه ، باید ببخشید ، پونی مالوی دگوری واقعن خوشحال بودیم که یک دوست عاقل مث ناتالی پیدا کرده . بالا تر از همه ی این ها ناتالی عاقل هم هست .

نصفه شب به فکرم رسید که شاید اصلن هم عاقل نباشه.

به هر حال .

مادر بیلی ( که من واقعن دوسش دارم ) سپتامبر پیش سرطان گرفت . از اولین جلسه ی شیمی درمانیش که بر گشته بود، و از استرويیدی که مصرف کرده بود تو آسمونا سیر می کرد ، به بیلی – در واقع به همه ی اعضای -خونواده گفته بود که دیگه شوهرشو دوست نداره ، و اصلن از اولشم دوسش نداشته ، و به محض این که شیمی درمانیش تموم بشه ، این ازدواجم تمومه .درست مثل این که بگه : " من زندم ، من زندم ، دیگه نمی خوام عمرمو تلف کنم !!!" لااقل بیلی این جوری تعریفش کرد . و بعد همه ی موهاش ریخت و حسابی دمغ شد ، بیلی به باباش و باباش به بیلی نگاه می کنه – می دونین بابای بیلی هیچ مشکلی نداره و واقعن مرد دوست داشتنیه – و بعد روزی چهارصد فنجون چای سبز براش می بره و مامان بیلی روی کاناپه دراز کشیده و قیافه ای به خودش گرفته انگار می گه بذار خوب شم ، از همین در می رم بیرون، پشت سرمم نگا نمی کنم .
به محض این که تشحیص دکترا رو شنیدیم ، دوست پسرم رفت پشت کامپیوتر. اون می گه سرطان رحم خیلی نادره –حالا کی جرأت داره به بیلی بگه ؟ درست مثل اینه که بهش بگی درصد زنده موندن مادرت زیر صفره ؟ یه روز تو یه کافه ی ارزون قیمت نشسته بودیم منتظر بیلی تا تلفنش تموم بشه ، مادرش اون طرف خط بود – مادرش فکر می کنم تو سومین جلسه ی شیمی درمانیش بود و بیلی پشت شیشه ی کافه این در و اون در می زد تا مبایلش خوب خط بده- قیا فه اش یه جوری شده بود ، هم پیر و هم بچه گونه ، این منظره مث تیری به قلب تک تک ماها بود . درست مثل این که هر کدوم از ما این ور شیشه هم دردی تو سینه اش داره .
اون وقت ناتالی گفت :" موردشوراین آمارو ببرن با درصداش که مجبورت میکنه طرف زندها رو بگیری.مهم اون درصدیه که زنده میمونه.
.همین . من فهمیدم که یه کم حالت دفاعی به خودش گرفته – منظورم اینه که فکر آرامش خیال دوست پسرتازشه – ولی از یه طرفم فکر می کنم که داره محدوده ی خودشو مشخص می کنه، که البته من کاملن بهش حق میدم، اما من مادر بیلیو از پنج سال پیش می شناسم و اگه بمیره منم ، گریه می کنم .
اتفاقن مادر بیلی باعث شده اون خل بشه – خیلی قبل از این که مریض بشه این مادرش بودکه اونو ناراحت می کرد یا سر حالش می آورد – پس یه کمی هم سلیطه ست ، اما خوب اینو به ناتالی نمی گم ، من می گم : " فکر می کنی زنده بمونه ؟"
ناتالی بعد از مدتی جواب می ده : " من فکر می کنم ما چیزی نمی دونیم و تا وقتی که بفهمیم دلیلی نداره این همه جوش بزنیم ."

اگه این سؤالو از دوست پسرم می پرسیدی دقیقن همین جوابو تحویل می گرفتی ، واسه همینم هست که می گم این دو تا انگ همدیگن. می تونن دوتایی بی خیال به آسمون چشم بدوزن و جوشم نزنن – مثلن موقع سکس . و بعد شم ناتالی می تونه چای درست کنه .

و در تمام طول راه برگشت مشغول متهم کردن دوست پسرم به دوست داشتن ناتالی بودم ، که اونم فقط برای این بود تا صحنه ی برگشتن بیلی بعد از تموم شدن تلفنش و گفتن این که "نه ، نه ، مثل همیشش بود" وکنار زدن ظرف چیپسشو از مغزم پاک کنم. و قرار بوداین جوری از یادم بره که وقتی ناتالی می گه " جوش نزن" اصلن منطقی و سنجیده نبوده و چیزی که ناتالی واقعن می خواسته بگه این بوده مامان بیلی مال تو نیست ، چه مرده و چه زنده .

باور کنین که همه ی اینا یه دقیفه هم طول نکشید ؟

همونطور که گفتم به ناتالی برای این که گوشی رو نذاشت احترام می ذارم . و تموم اون زمستون دراز ما هر کدوم به یه نحوی این احساسو داشتیم که اگه ناتالی نرقصیده بود، چشمک نزده بود ، و اگه ما همگی بچه های خوبی می موند یم ، و از هم جدا می موندیم و احساساتمون با موقعیت بحرانی مادر بیلی تناقض نداشت ، مامانش زنده می موند .

یکدفعه به ذهنم رسید که ناتالی چه آدم آداب دونیه . و خدا می دونه این روز روز همچین آدمایی زیاد پیدا نمی شن .من واقعن ستایشش می کنم، همین . بعد کم کم قشنگیاشو دیدم و شروع کردم به سؤال پرسیدن درباره ی فیکسر لاک ، هر چند این چیزا اون قدرام که فکر می کردم برام مهم نبودند . و این حقیقت که فیکسر لاک ناخون پشیزی برام نمی ارزه اوضاعو خراب تر کرد . اون وقت با هم که حرف می زدیم یه جور چاپلوسی تو حرفامون بود که همه چیزو قر و قاطی می کرد ، و مدتی طول کشید تا بفهمم اون چیزی که واقعن برام مهمه ، اینه که ناتالی دوست من باشه .

اینو به دوست پسرم می گم ، و اون در جواب می گه ، " ناتالی که دوستته!" که نشون می ده چقدر تو این چیزا سر رشته داره . و بعد از مدتی ناتالی شروع می کنه به دوست داشتن ما ، هر چند به نظر نمی یاد چاره ای جز این داشته باشه . و دوست داشتن ما همچین کار ساده ای هم نیست
: دوست پسرش داره از نگرانی دیوونه می شه ، مادر دوست پسرش روی کاناپه ولو شده و من هم یکریز از این حرف می زنم که شاید یه روزی پاهامو مومک بندازم ، - می خوام بگم ناتالی فقط کاریو که می خواد می کنه ، اول راجع بش حرف نمی زنه ، و انگار در تمام اون ماه ها قرار نبود کاری انجام بگیره .

بعد بهار اومد و موهای مامان بیلی هم در اومد ، یه برق قرمز قشنگی داشت که نگو درست مثل وقتی که بچه بود ، نتیجه این که آشپزخونه ی بیلی دوباره شد پاتوق ما ، واون همه ماه پناهندگی به اون کافه ی ارزون چیپس و ماهی به سر رسید. مادر بیلی جایی نرفت و همون آدم خل وچلی که بود باقی موند و علاوه بر اون شاد و شنگول هم شد، واسه همین چیزاشه که می پرستمش . ماه های بعد برای بیلی و دوست پسرم گنگ بود، چون آخرین امتحاناشون داشت شروع می شد . من و ناتالی کم تر همدیگر و می دیدیم ، راستشو بخواین ناتالی واقعن دختر خوبیه . انگار من ازش یه جور دیو یا یه چیزی شبیه به این ساختم ، اما حقیقتش اصلن هم این طور نیست ، ناتالی خیلی هم معرکه و مهربونه .

تابستون دوست پسرم توی یه تعمیر گاه ماشین دور و بر خونشون کار پیدا کرد ، و در نتیجه لباساش بوی بنزین و دستاش بوی پول می داد .با این که تو تعمیر گاه قهوه هم سرو می شد اما صاحبش تو دستشویی صابون نمی ذاشت . یه بار به دوست پسرم گفتم چرا خودش صابون نبره سر کارش ، اون وقت یه جوری نگام کرد انگار بهش گفته باشم اوا خواهر .

دوست پسرم داره برای کالجش پول جمع می کنه . می خواد مهندسی بخونه ، و با این که تا اونجا رو می شه با یه اتوبوس هم رفت،اما می دونم اگه بره دیگه رفته . اون وقت سخت ترین رژیم موجود و می گیرم و یه بند راجع به اون لباس – همون لباسی که قراره شب جشن مدرسه بپوشم – با ناتالی حرف می زنم . می دونم دوسم داره ها ، اما بازم این لباسو می پوشم تا با یه نگا بفهمه چه جواهریو داره از دست می ده .

بیلی هم قراره به یه دانشکده همین نزدیکیها بره . تو دو تا کالج تو اینگلیس قبول شد اما فکر نمی کنم مادر و پدرش بتونن از عهده ی خرجش بر بیان ، و با این وضعیم که مادر بیلی داره خودشم ترجیح می ده زیاد از خونه دور نشه . سپتامبر اولین سالگرد دوستی بیلی و ناتالیه ، و سالگرد تشخیص بیماری مادرش ، و ماه آخرین مهمونی رقص قبل از این که پسرا برای همیشه برن . اما من یه جورایی از تغییر رنگ برگ درختا ممنونم .
یه روز به ناتالی اس.ام . اس می دادم و اون بدون این که یه دقیقه فکر کنه ، جواب داد که از قبل لباسشو آماده کرده -" سفید! سفید ! سفید ! " و یه دوسالی طول کشید تا بنویسم : " عینهو رنه زلوگر !!! "

عاقبت مجبور شدم خواهرمو وارد بازی کنم و بیارمش به شهر ، که البته کارناراحت کننده و شاقیه ، اما راستش وقتی پای لباس به میون میاد خواهر من آخرشه –درست مثل اینه که یه دسته دختر دنبال خودت راه انداخته باشی .

ما همه چیزو بین خودمون با یه نیم تنه ی نیمه وستوودی و نیمه گوثی * و دامن ابریشم مادرم و یه شال لمه ی خوشگل دست دوم – شایدم بهتره بگم عتیقه – حل می کردیم .

مادر بیلی می گه باید قبل از شروع جشن بریم خونشون تا با یه کم ویسکی سر حالمون بیاره ، و در ضمن می گه می خواد منو تو لباسم ببینه و من می گم : " خانوم کیسی من تحمل بوی ویسکی رو هم ندارم، حالا با ودکا یه جورایی می شه کنار اومد .

بعد وقتی ناتالی زنگ می زنه بهش می گم اتوی موشو با خودش بیاره و اون می گه : " آخه خیلی گنده ست ."

من می گم : " نه توی جشن ، فقط قبل رفتن بیارش خونه ی بیلی ."

می گه :"اه ... خیلی خوب . " انگار که بگه " برو بابا ." اون وقت من با یه ساک گنده پر از خرت و پرت می رم خونه ی بیلی .و پدرش در و از روم باز می کنه .

نمی دونم این فکر از کجا به ذهنم رسید که قراره همه ی کارامونو خونه ی بیلی بکنیم : برنزه کردن مصنوعی ، مژه مصنوعی ، پاپیون و زیپ . وقتی به ناتالی اس. ام . اس زدم ، تنها جوابی که گرفتم این بود : "؟؟؟!!؟ " و پدر بیلی یه کم خجالت زده به نظر می رسه چون حتی بیلی هم خونه نیست . اون منو می بره بالا تو اتاق خوابشون، بودن تو اون اتاق برام خیلی عجیبه
، منم پشت میز توالت مامان بیلی می شینم ، که البته بیشتر شبیه یه تاقچه ست که توی کمد لباسا تعبیه شده باشه ، و خرت و پرتای مامان بیلی رو دید می زنم : ماتیکای خالی ، پن کیک با پدی که به نظر می یاد مال ارتوپداست ، و کرم های شب . می دونستم که برای شروع باید از برنزه کردن بگذرم – به علاوه کسی نبود که پشتمو برنزه کنه . یه قیافه ی خوش تیپ به خودم گرفتم و بعدش فقط نشستم و به عکس خودم تو آینه نگاه کردم . کمی که گذشت کاری نمونده بود جز پوشیدن اون لباس لعننتی . بعد روی تخت مامان بابای بیلی می شینم و به کاغذ دیواریا خیره می شم . رختخواب مرتب نشده . ملافه ها سبز مغز پسته این. چند لحظه ای روی تخت دراز می کشم – به دو دقیقه هم نمی رسه . اون وقت یه دفعه سر و کله ی همه پیدا می شه ، از جا می پرم و خرت و پرتامو می چپونم تو کیفم و با وقار از پله ها پایین می رم و وارد هال می شم و این جوری ورود باشکوهی به نمایش می ذارم .
ناتالی بالا و پایین می پره و جیغ می کشه ، بعدم از چار فرسخی منو بغل می کنه تا مبادا سر و وضعش به هم بریزه . بعد می ریم اتاق جلویی و پدر بیلی ازمون عکس می گیره ، و اون وقت اون ظاهر می شه – خانوم کیسی.
با خودم فکر می کردم چرا خونه این قد ساکته ، خوب حالا این جاست ، خودشو چسبونده به دیوار . در واقع اولش مثه یه دروازه ی شکسته ای که تاب می خورد ، اومد تو ، یه دستشو به چارچوب د رگرفته و دست دیگشو محکم کوبید به دیوار . بعد قیافه ی جدی ای به خودش گرفت و یه نگاه به طرف چپش انداخت ، انگار که کسی دنبالش بوده و حالام تو راهرو وایساده .

گفتم :" سلام خانوم کیسی ."

مست مست بود .

گفت :" سل ل ل ل ل..ام. "

مثه بدبختا یه چرخ زدم و گفتم :" چطوره ؟ " سرشو به طرفم پایین آورد و صدای خر خر ی به علامت تأیید ازش بلند شد . بعد سرشو به طرف ناتالی چرخوند .

نگاهی به لباسش انداخت.

گفت :" هووووم ." که البته اون جور که به نظر می اومد هم دوستانه بود و هم طعنه آمیز. صداش مثل این بود که بگه :" سفید؟ چه انتخاب جالبی !" اما ناتالی فقط خیره بهش نگا می کرد .

بعد ناتالی دامن سفیدشو با ناخونای فیکسر لاک زدش جمع کرد و همچین گفت : " بیلی ." که انگار داره سگشوو صدا می زنه .نه به راستش نگاه می کرد و نه به چپش . همون خنده ی مخصوص راهبه ها رو لبش ، از جلوی خانوم کیسی گذشت، و اون قدر رفت تا بالاخره به بیرون خونه رسید .

" همه می میرن ." این چیزی بود که ناتالی امشب پشت تلفن بهم گفت .به مهمونی که رسیدیم ، اونقد شلوغ بود که چیزی نمونده بود پسرا خفه شن – حداقل من یکی که داشتم خفه می شدم اون وقت فکر کردم حتمن پسرام همین طورن .آخرش خودمو تو بغل یکی – که خدا رو شکر بیلی نبود – دیدم . یه لکه استفراغ پشت دامن مامانمه ، و شک ندارم که یارو روی شونم بالا آورد، ناتالی اینو تو حرفام پشت تلفن حس کرد ، که همه ی این اتفاقا رو از چشم اون می بینم ، چون وقتی دامن سفیدشو بالا می گرفت و از جلوی خانوم کیسی رد می شد ، یه چیزی شکست . یه چیزی بین ما چهار نفر شکست، برای همیشه .

ناتالی که هیچ خیال مردن نداره ، گفت :" به هر حال ، خیال مردن نداشت فقط مست بود . " که البته درستم میگفت .

انگار ما هیچ وقت مست نبودیم ؟

که همون وقت عقلم قد نداد که اینو بهش بگم .الان به فکرم رسید – نصفه های شب موقعی که از خواب پریده و خیس عرق شرمم. همه چی به کنار به کارای اواها می مونه - همون نمایش تخیلیی که تو ذهنم ساخته بودم که من وناتالی به مژه های همدیگه ریمل می زنیم ، به موهای هم اسپری می پاشیم و پاپیون پسرا رو مرتب می کنیم ، اون وقت خانوم کیسی که درباره ی لباسم جدی و سخت گیر بوده پایین پله ها منتظر وایساده و یه ماچ آبدار به من می ده . و یه کم وقت می بره تا بفهمم که یک: اسپری مو باعث اوا بودن آدم نمی شه ، سکس می شه ، و دو :من اصلن از اسپری مو خوشم نمی یاد .

پس همه چی سر جاشه .

برای مدتی فقط دراز کشیدم و اجازه دادم اون لحظه های پیش پا افتاده تو ی سرم چرخ بزنن .مثلن چند ماه پیش همون لحظه ای که ناتالی گفت : " دلیلی نداره اینقدر جوش بزنیم ."

و به نظرم زنده موندن و نموندن مامان بیلی به جوش زدن ونزدن ما کاری نداشت. اون وقت می گم گور بابای جوش زدن .ناتالیم هر جور که دلش خواست فکر کنه .

چراغ خواب خواهرم تو این فکره که ازآبی به یاسی تغییر رنگ بده ، و بعد انگار که نظرش عوض می شه . آخه چی بش بگم ، به توله ی عزیز کرده ای که دوازده سال و نیمم بیشتر سن نداره ؟

ما با هم نمی جوشیم .

چون این چیزیه که ناتالی می گه ، مگه نه ؟ که ما تنهاییم . که هیچ رابطه ای بین من و اون ، یا من وبیلی ، یا هر کدوم از ما با خانوم کیسی که ممکنه زنده بمونه یا بمیره ، نیست . و کلن بین آدما .

و شک نکنید که قطعن یه همچین چیزیو به زبون نمی یاره .

منظورم اینه که من بازم با ناتالی می رم و میام ، و می دونم یه جور دیگه دوسش خواهم داشت - احتمالن به شیوه ی خودش – حالا هر چی که هست . و می دونم این حسی که نسبت به دوست پسرم دارم عشق نیست ، فقط یه نوع احمقانه ای از دل خوشیه . همه ی اینا رو می دونم – هیچ کدومشون دلیل بی خوابیم نیستن . چیزی که بی خوابم کرده یه حسه درست مثه فیلمای ترسناک ، با این فرق که این یکی خیلیم کسالت آوره .

همه چیز زیر سر ملافه هاست . اون وقتی که فقط برای چند ثانیه روی ملافه ها ی سبز مغز پسته ای آقا و خانوم کیسی دراز کشیدم .قبل از جشن ، وقتی لباسمو پوشیده بودم ، دستامو روملافه ها کشیدم و گونه هامو روی کتون تیره گذاشتم ، فقط چند ثانیه . بوی اون ملافه ها بود ، معرکه ، شسته نشده ، - مثل اون چیزی که همیشه می خواستم ، کهنگی مداوم .

این چیزیه که نمی ذاره بخوابم.
-
-----------------------------------------------------------------
-
* جراحی صورت برای رفع چین و چروک ها.
*نوعی فرهنگ که در بین جوانان رایج است و از پانک گرفته شده و در آن لباس سیاه می پوشن و موهای ژولیده و به هم ریخته ای دارن .
-

این داستان ترجمه‌ای است از :
http://www.newyorker.com/fiction/features/2007/12/24/071224fi_fiction_enright

حق انتشار محفوظ و متعلق به سایت اثر است

0 comments

0 Comments: