کتاب ها
یک افسانه/رونی هاگ/طاهر جام برسنگ
این خروس از کیست که سر ندارد؟نوشته ی بهروز شیدا
چنین می گفت زرتشت/ترجمه قلی خیاط
مرواریدهای پشیمانی، ترجمه نجمه موسوی
معصومه ضیائی:ماهور و صدای سپیده
مسعود نقره‌کار: بچه‌های اعماق
سهیلا میرزایی: میچکا غیرقانونی می خواند
فریبا صدیقیم: این قلب معمولی نمی‌زند نیست
محسن عظیمی: همیشه همه‌چیز یه‌جور نیست
چهار کتاب و نیم از فرهنگ کسرایی
بهروز شیدا: زنبور مست آن‌جااست
سپیده جدیری: به آغوش دراز نی
نجمه موسوی: فراموشی
سکوت صدای روشنی دارد
زیبا کرباسی: حال دست هایم از خالی
زمان گمشده، ترجمه‌ی مریم رئیس دانا
فریبا صدیقیم: من زنی انگلیسی بوده ام
از بحران مدرنیت تا رقص عاشقان و عارفان زمینی
Carolas andere Tode
RUMI
Galerie von Asar
www.flickr.com
|
سه‌شنبه
-بهزاد رعیت، مترجم مجموعه شعرِ «مرگ مرا خواهد یافت» درگذشت
نویسنده: روزبه
تاریخ انتشار: ۱۱ آذر ۱۳۷۸
-
بهزاد رعیت، گردآورنده و مترجم مجموعه شعرِ «مرگ مرا خواهد یافت: بیستونه شعر از پانزده شاعر»، درگذشت. مرگ او شکلی غریب داشت. چهار سال پیش به بیماری علاجناپذیر ام. اس دچار شده بود. هرگز اما، بیماری خود را نپذیرفته بود. پس دو سالِ پیش به مؤسسهای در سوییس مراجعه کرده بود که تحت شرایطی به کسانی که بیماری غیرقابل علاج داشتند کمک میکرد، خودکشی کنند. سفر او به سوی مرگ آغاز شده بود.
بهزاد رعیت همهی منزلهای سفر به سوی مرگ را با قاطعیتی بیخلل طی کرد، به همهی تمناها، استدلالها و تلاشهای شریک زندهگی و دوستان بسیارش نه گفت، جام زهر را در روز بیست وپنج ماه نوامبر سال 2008، ساعت یازده صبح، در شهر زوریخ نوشید. مجموعه شعرِ «مرگ مرا خواهد یافت» حاصل یکی از منزلهای سفر او به سوی مرگ بود.
بهزاد رعیت ترجمههایی در نشریهی آرش، نشریهی باران و نشریهی الکترونیکی اثر نیز چاپ کرده بود. بهزاد رعیت مستقل، محکم، شریف، معتقد، معصوم زیست و در قلب نزدیکاناش جایی بزرگ داشت.
بهزاد رعیت به هنگام مرگ چهلوسه سال و نه روز داشت؛ متولد روز 16 ماه نوامبر سال 1965.
یکی از ترجمههای بهزاد رعیت در مجموعه شعر «مرگ مرا خواهد یافت»، این شعرِ سارا تیسدیل است:
اگر حیاتی باشد پس از پایان مرگ،
این ساحلِ گندمگون مرا بیش از همه خواهد شناخت،
من بازخواهم گشت، آرام و بیقرار
همچون دریایِ رنگارنگِ ماندگار.
اگر زندهگی مرا حقیر کرده است،
ببخش؛ همچون شعله قد خواهم کشید
در آرامشِ عمیقِ مرگ، و تو اگر مرا میخواهی
روی تلماسههای کنار دریا بایست و صدایم بزن.
-
بهزاد رعیت، گردآورنده و مترجم مجموعه شعرِ «مرگ مرا خواهد یافت: بیستونه شعر از پانزده شاعر»، درگذشت. مرگ او شکلی غریب داشت. چهار سال پیش به بیماری علاجناپذیر ام. اس دچار شده بود. هرگز اما، بیماری خود را نپذیرفته بود. پس دو سالِ پیش به مؤسسهای در سوییس مراجعه کرده بود که تحت شرایطی به کسانی که بیماری غیرقابل علاج داشتند کمک میکرد، خودکشی کنند. سفر او به سوی مرگ آغاز شده بود.
بهزاد رعیت همهی منزلهای سفر به سوی مرگ را با قاطعیتی بیخلل طی کرد، به همهی تمناها، استدلالها و تلاشهای شریک زندهگی و دوستان بسیارش نه گفت، جام زهر را در روز بیست وپنج ماه نوامبر سال 2008، ساعت یازده صبح، در شهر زوریخ نوشید. مجموعه شعرِ «مرگ مرا خواهد یافت» حاصل یکی از منزلهای سفر او به سوی مرگ بود.
بهزاد رعیت ترجمههایی در نشریهی آرش، نشریهی باران و نشریهی الکترونیکی اثر نیز چاپ کرده بود. بهزاد رعیت مستقل، محکم، شریف، معتقد، معصوم زیست و در قلب نزدیکاناش جایی بزرگ داشت.
بهزاد رعیت به هنگام مرگ چهلوسه سال و نه روز داشت؛ متولد روز 16 ماه نوامبر سال 1965.
یکی از ترجمههای بهزاد رعیت در مجموعه شعر «مرگ مرا خواهد یافت»، این شعرِ سارا تیسدیل است:
اگر حیاتی باشد پس از پایان مرگ،
این ساحلِ گندمگون مرا بیش از همه خواهد شناخت،
من بازخواهم گشت، آرام و بیقرار
همچون دریایِ رنگارنگِ ماندگار.
اگر زندهگی مرا حقیر کرده است،
ببخش؛ همچون شعله قد خواهم کشید
در آرامشِ عمیقِ مرگ، و تو اگر مرا میخواهی
روی تلماسههای کنار دریا بایست و صدایم بزن.
-
-
-
-
7 Comments:
نگارخانه اثر
www.flickr.com
|
نگارخانه اثر
www.flickr.com
|
www.flickr.com
|
www.flickr.com
|
www.flickr.com
|
www.flickr.com
|
به مویه های غریبانه قصه پردازم
به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب
مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم
آقای معروفی کلمه به کلمه دو مطلب شما را برداشته و یک کلمه هم اشاره نکرده .
حرفی واسه گفتن نذاشت....