اثر

پنجشنبه

Manuchehr Dosti

چند شعر از منوچهر دوستی

ریزش

آمد
نشست و
برخاست.

لحظهای از لرزش دستانش را
در من فرو ریخت.

تا پائیز مرا
بدنبال خودش برد.

--------------------------------------

زندگی

زندگی چیزی نیست
جز آنکه من متولد شوم
راه رفتن را دریابم
و با تو همبازی شوم.

---------------------------------

گردونه

این دستها
اگرچه همیشه
به میوه نمی رسند،
اما نفس تازه می کنند
تا بهار بعد.

--------------------------------

زن

دو قطره
دو پستان
چکیدهاند روی سینهاش.

این درخت
همیشه
به هر سو که می وزد
بوی شیر می دهد
بوی شراب

---------------------------------

نتیجه

آنکه باغ ما!
این از حکایت تو!

چه ماند؟
هیچ
جز من
و ستارهای
میان آسمان.

----------------------------------

دلتنگی

در باغ
حضور چشمهای تو را کم دارم
که روی شاخه بنشینند
و بگویند
چه دیدهاند
آنسوی ما.

--------------------------------

بدرود ستاره شبانه

هنوز چیزی هست
چیزی که مرا جذب جهان می کند
و ماهی سیاه کوچک جانم
برای دریا آواز می خواند.

ای......، ای حرف کوچک دل دلیر من
تو هنوز بزرگ نشده ای
که معنای گردش فصل ها را بفهمی
و من خوشحالم
که همچنان در جانب دریا ایستاده ام
و هجوم هیچ مرغ ماهیخواری
پایم را سست نکرده است

با چوی سیاه شب
دیگر حتا چوپانی هم نمی شود کرد
و نواختن غمگین نی
درد کسی را دوا نمی کند.

سکوت،
آن سلسله سر براه کهنسال
دیگر بریده است
و ما را،
نه من و نه تو را
گریزی از آشفتگی این موج نیست.

دریا و آسمان همرنگند
من اما از قعر دریا آمده بودم
و به کهکشان ماهی های کوچک خود باز می گردم.

بدرو ستاره شبانه
بدرود!

حق انتشار محفوظ و متعلق به سایت اثر است

1 comments

1 Comments: