زنان دربار درهرصورتی احساس خطر می کردند. وقتی محبوب شاه بودند، مورد حسادت و آزار پیرزنان و از چشم افتاده ها قرار داشتند، شاردن می نویسد:" زنانی که به دلیل آواز و رقص یا گفتار پسندیده مورد عنایت شاه بودند به همان نسبت مورد هدف حسادت و نفرت دیگر زنان نیز قرار داشتند" واگر دیگر مورد علاقه شاه نبودند به دیگران تقدیم می شدند و شکنجه می دیدند. شاهان صفوی چشم دیدن هیچ رقیبی را نداشتند و با مشاهده خیانت هر یک از زنان آنها را به بدترین شیوه مجازات می کردند.
در حرمسرا هر زنی برای خود رقیبی داشت و برای از پای در آوردن رقیبش به هر عملی دست می زد.از جمله ، ربودن زنان آبستن، سقط جنین های اجباری، کشتن نوزادان و یا محروم ساختن آنها از شیر.10
اگر زنی نمی توانست رقیبش را از دور خارج کند، تندمزاج و عصبی می شد وهمین بدخلقی ها، شاه را ازاو متنفر می کرد. بنابراین به دستورشاه چنین زنانی دربخشهای دورافتاده حرمسرا با شلاق و چوبدستی تنبیه می شدند تا سرعقل بیایند.
داستانهای بسیاری از سوزاندن، زنده به گورکردن و شلاق زدن زنان به دلایل متعدد وجود دارد.
نوشته اند روزی شاه عباس به یکی ازدختران حرم پیام می دهد که به خوابگاهش بیاید. دختر اظهار کسالت می کند ونمی رود. فردای آن روز شاه خودش به اتاق دخترمی رود اما دوباره دختربه بهانه بیماری ازاو دوری می کند، سرانجام شاه طبیبی را برای مداوایش می فرستد، اما پس از برملا شدن دروغ دختر، دستور می دهد او را زنده زنده در بخاری بسوزانند.11
داستان دیگری نیز هست که روزی شاه سلیمان به دیداریکی از زنانش که شوهرداده بود، می رود. وقتی با او تنها می شود ازاو می پرسد: شوهرت را دوست داری یا مرا؟ زن می گوید: شوهر شرعی و قانونی ام را. و شاه از شدت خشم دستور می دهد در رودخانه بیندازندش اما پشیمان می شود. دوباره فرمان می دهد او را بسوزانند و باز پشیمان می شود و سرانجام زن، جان سالم به در می برد.12


پی نوشت
شاردن، جلد7 ،صفحه 160
دلاواله ، 268
رستم الحکما، 107
فلسفی، 589
شاردن،جلد 8،393
دلاواله ، 281
دن گارسیا ، 276
دلاواله،268
شاردن،جلد 8 ،386
همان، 380
همان، 382
راوندی، 712



منابع
فلسفی، نصرالله،زندگانی شاه عباس اول، تهران،انتشارات علمی،1371
شاردن،سیاحتنامه شاردن،ترجمه محمد عباسی،تهران،امیرکبیر،1345
راوندی،مرتضی،تاریخ اجتماعی ایران،تهران،1357
دن گارسیا،فیگوئرا،سفرنامه،ترجمه غلامرضا سمیعی، تهران،نشرنو،1363
دلاواله،پیترو،سفرنامه،ترجمه شعاع الدین شفا،تهران،علمی،1370
رستم ااحکما، رستم التواریخ،1352