منزل اِمی
-
در آشپزخانه. سالم کنار میز نشسته است، امی کنار کمدِ آشپزخانه ایستاده است.
-
سالم:قهوه‌ی خوب. خیلی خوب.
امی: همه در خانواده می‌گویند که قموه‌ی امی مُرده را زنده می‌کند. یک لیوان شامپاین می‌خواهید؟
سالم:با کمال میل.
امی: می‌دانید، شوهر من لهستانی بود. آلمانی نبود. یک کارگر خارجی در جنگ. و بعد دیگر همین‌جا ماند. زن شیشه‌ی شامپاین و لیوان‌ها را روی میز می‌گذارد. آن‌وقت‌ها پدر و مادرم هنوز زنده بودند. آن‌دو همیشه می‌گفتند، امی، این کار پایانِ خوشی ندارد. چون او یک خارجی بود، می‌فهمی؟ زن کنار مرد می‌نشیند، لیوانِ شامپاین را بالا می‌آورد به‌سلامتی!
سالم: به‌سلامتی. لیوان‌هایشان را به‌هم می‌زنند.
امی: پدر از همه‌ی خارجی‌ها متنفر بود. خُب، پدر عضو حزب بود. در زمانِ هیتلر. می‌دانید او که بود - هیتلر؟
سالم: هیتلر. آره.
امی: من هم عضو حزب بودم. در واقع همه بودند. یا تقریباً همه. با این حال میانه‌ی من با فرانتیشِک خوب بود. این اسم شوهرم بود. فرانتیشِک. اما کبدش زود بیمار شد. همیشه زیاد می‌نوشید. اما همیشه آدم بامزه‌ای بود. همیشه بامزه بود. ۵۵ سالش بود که مُرد. خُب، یک لیوانِ دیگر؟
سالم: آره. زن برایش می‌ریزد.
امی: و شما؟ ازدواج کرده‌اید؟
سالم: ازدواج نه.
امی: و والدینتان؟
سالم: والدین مُرده.
امی: هر دو؟
سالم: بابا خیلی پیر. ماما خیلی مریض.
امی: و خواهر و برادر؟
سالم: برادر ندارم. پنج تا خواهر.
امی: پنج تا؟
سالم: پنج خواهر. علی از همه کوچک‌تر. همه‌ی خواهرها برای من بزرگ‌تر.
امی: اِ. و همه‌ی آن‌ها در مراکش هستند؟
سالم: نه فقط مراکش. الجزایر و تونس. بابا خیلی پیاده‌روی کرد با شتر. بابا بربر**. می‌فهمی؟ بربر خیلی پیاده‌روی کرد در آفریقا.
مرد به‌ساعت نگاه می‌کند. علی الآن می‌رود. خیلی دیر.
امی: اِ. یک لیوانِ کوچکِ دیگر؟ ده دقیقه، خُب؟
سالم: الآن آخرین تراموا، می‌فهمی. تراموا رفته، علی با پای پیاده.
امی: کجا زندگی می‌کنید؟
سالم: خیلی دور. خیابان هوفمان.
امی: آهان. خیابان هوفمان. آن‌جا اتاق دارید؟
سالم: آره. اتاق. با پنج تا همکار دیگر. شش. اتاق کوچک.
امی: چی - شش مرد در یک اتاق ِ کوچک؟
سالم: سه تخت‌خواب آن‌جا و سه تخت‌خواب آن‌جا. کیف-کیف
امی: کیف-کیف چه است؟
سالم: کیف-کیف به‌عربی یعنی «مهم نیست».
امی: کیف-کیف خیلی بامزه است. ولی شش مرد در یک اتاق، این... این غیرانسانی است.
سالم:عرب در آلمان آدم نیست، می‌فهمی؟ قبلاً بد نبود. ولی یک‌وقتی در مونیخ فاجعه می‌آید و هیچ چیز خوب نیست.
امی: می‌دانید چیست - شما لیوانِ دیگری بنوشید، من آن‌طرف برایتان رخت‌خواب آماده می‌کنم و شما امشب این‌جا می‌خوابید. زن بلند می‌شود.
سالم:علی این‌جا بخوابد؟
امی: آره، چون راهتان دور است و شش نفر در یک اتاق، و چون شما دوست‌داشتنی هستید.
سالم: تو دوست‌داشتنی. خیلی دوست‌داشتنی.
امی: ممنون. فردا چه وقت باید بروید سر کار؟
سالم: کار ساعت شش و نیم
امی: خُب، عالی است. من هم همین‌طور. پس می‌توانیم با هم صبحانه بخوریم. من الآن می‌روم تا رخت‌خوابتان را آماده کنم. یک لیوانِ دیگر هم بنوشید. امی رخت‌خواب را آماده می‌کند. سالم به‌سوی در می‌آید. حمام آن پشت است. زن به داخل ِ حمام می‌رود. من باید حتی یک مسواکِ نو داشته باشم. ده تا خریدم. حراج شده بود. زن یکی به‌مرد می‌دهد: بفرمایید.
سالم: ممنون. خیلی ممنون.
-
مرد در حمام می‌ماند. امی در راهرو منتظر ایستاده.
-
سالم:از حمام بیرون می‌آید. شب به‌خیر.
امی: شب به‌خیر. من یکی از لباس‌خواب‌های شوهرم را برایتان بیرون آوردم. می‌توانید آن را بپوشید.
سالم: خوب بخوابید.
امی: ممنون. مرد به اتاقش می‌رود.
-
سالم:در تخت‌خوابش دراز کشیده. ناآرام است، سیگاری روشن می‌کند. دوباره آن را خاموش می‌کند.
رویش را به‌سوی در برمی‌گرداند.
سالم:بلند می‌شود و می‌رود بیرون. در ِ اتاقِ امی را می‌زند. زن در را باز می‌کند و کنار در می‌ماند.
-
امی: در رخت‌خواب سرگرم مطالعه بود. چی شده؟
سالم: علی نمی‌خوابد. افکار زیاد در سر. می‌خواهم صحبت کنم با تو. آره؟
امی: خیلی خوب. بنشینید این‌جا. بفرمایید.
سالم روی لبه‌ی تخت می‌نشیند. موسیقی: «عشق ِ کوچک» ساخته‌ی فاسبیندر علی هم خیلی تنها. همیشه کار، همیشه نوشیدن. دیگر هیچی. شاید آلمانی‌ درست فکر می‌کنند. عرب آدم نیست.
امی: این که مزخرف است. حتی اجازه ندارید به‌چنین چیزی فکر کنید. شما خودتان کمی قبل گفتید که فکر‌کردن آدم را غمگین می‌کند. گرچه... این در اصل باید اشتباه باشد که فکر‌کردن آدم را غمگین می‌کند. یا نه؟ علی دست زن را نوازش می‌کند. آره، درست است. پس باید هر کس با زمانش چه‌کار کند؟ همه‌ی سال‌ها، همه‌ی ماه‌ها. و بعد همه‌ چیز به‌سرعت تمام می‌شود. و بعدش؟ چه بوده؟
صحنه تاریک می‌شود.
-
صحنه روشن می‌شود. امی روی لبه‌ی تخت نشسته است، ژاکتش را می‌پوشد.
سالم در خواب سرفه می‌کند. امی می‌ترسد و رویش را برمی‌گرداند. شبِ گذشته به‌یادش می‌آید.
-
امی:خدای من، من...
-
امی با سرعت می‌رود بیرون. در حمام خودش را برای مدتی در آینه نگاه می‌کند.
ناگهان سالم کنار در ایستاده است.
-
سالم: روز به‌خیر.
-
زن رویش را به‌سوی مرد برمی‌گرداند و در چشم‌هایش اشک جمع شده.
مرد به زن لبخند می‌زند و او را در آغوش می‌گیرد.
سپس با هم به‌آشپزخانه می‌روند و قهوه می‌نوشند.
-
سالم: قهوه‌ی تو همیشه خوب.
امی: من کلاً آشپزی‌ام خوب است. تو... تو باید برای غذا بیایی این‌جا. حتماً خوشت می‌آید.
سالم: حتماً.
امی: شاید...
سالم: خُب؟
امی: آه، هیچی. من فقط فکر کردم، من یک پیرزن، من...
سالم: تو پیرزن نیست. تو خیلی خوب. قلبِ بزرگ.
امی: آره؟ خدای من.
سالم: گریه نه. لطفاً. چرا گریه؟
امی: چون... چون خیلی احساس خوشبختی می‌کنم و چون خیلی می‌ترسم.
سالم: ترس نه - ترس نیست خوب. ترس خوردن روح را.
امی: ترس روح را می‌خورد. چقدر زیباست. نزدِِ شما این‌طوری می‌گویند؟
سالم: آره. همه‌ی عرب این را می‌گویند. دیر شد، باید رفتن. دیر رسیدن - خوب نیست. رییس عصبانی با علی، خیلی رذل.
امی: من هم باید بروم. فقط سریع چیزی می‌پوشم، بعد با هم می‌رویم پایین.
-
-
جلوی در خانه
-
امی و سالم از خانه خارج می‌شوند.
-
امی: من با مترو می‌روم. شما هم با مترو می‌روید.
سالم: نه، من با تراموا می‌روم.
امی: خُب، پس... خدانگهدار.
سالم:خدانگهدار.
-
آن‌ها به‌هم دست می‌دهند و از هم جدا می‌شوند.
هر دو رویشان را برمی‌گردانند و به‌هم دست تکان می‌دهند.
دوربین به‌سوی خانم کارگس می‌چرخد که دارد از پنجره آن‌ها را نگاه می‌کند.
---
برای خواندن بخش دوم فیلمنامه به اینجا مراجعه کنید
-
-----------------------
* ANGST ESSEN SEELE AUF

** Berber، در مراکش: أمازيغ - م.