--- دستي كه هميشه روست---

......................................................... سرودار 83.........................................................

تا تو بیایی !

......................................................... 25/10/84.........................................................


------- ------------------ تازه اول عصر بود--- ------------------

هر چه دست هایم را می کشیدم

ساعت برای هفت شدن کم بود

.............................................-85بهار....................................................

------------------------------ 7/10/84------------------------------

بيو گرافي

نا هيد سرشگي در تهران متولد شد ه.
علاقه به هنر نقاشي در وي به سال هاي كودكي اش باز مي گردد . سرشگي غير از نقاشي كار شعر و داستان هم انجام مي دهد چاپ كتاب هاي (( همزاد )) مجموعه شعر در سال 79—ص64 (( جهان دو كلمه )) مجموعه شعر در سال --82 -ص 120ومجموعه داستان هاي كوتاه با نام ((319)) در سال 82 - ص 76 و (( از آسمان كه كم نمي شود چيزي )) در سال 1384 - ص 126 - از جمله فعاليت هاي ادبي او به شمار مي روند . اما بيشتر از هر حوزه ي ديگر اين اديب و هنر مند با بوي رنگ و بوم و قلم عادت و زيست دارد و اين زيست نيز همواره در تابلو هاي او به تصوير كشيده شده اند . سرشگي كار حرفه اي هنر را از دهه ي پيش يعني در سال هاي 74 آغاز كرده ودر طي اين سال ها شاهد فعاليت هاي ادبي و هنري او در مطبوعات و مجلات حرفه اي كشور بوده ايم .
مفهوم هنر انساني هميشه در آثار او نقش دارد به آن ميزان كه هميشه در تابلو هايش ردي از مسايل بشري از جمله مسايل زنان مورد توجه اش قرار دارد . تاكنون دو نمايشگاه را در فرهنگ سرا ي (( بانو )) و (( مركز نيكو كاري رعد )) بر پا داشته كه فروش آثارش را به نفع كودكان بم و معلولين اختصاص داده است .
سرشگي زندگي ساده و بي غشي دارد . گاهي غم نان در پيش برد اهداف اش دخل مي ورزد اما اين سرنوشت محتوم هنر مندانه او را نيز مثل همه ي هنر مندان ديگر كه در طول تاريخ با اين مشكلات و شرايط سخت دست و پنجه نرم كرده اند خم نكرده و گاهي آن

شرايط دشوار موجب ايستايي و جسارت در هنر وي شده است .
سرشگي افق هاي روشني را در هنرش مي بيند و مي گويد : زماني خواهد آمد كه تابلو هاي من جايي قرار بگيرند كه بايد ! .
سبك كاري وي (( سبك منريسم )) است او روي الياف خشن گوني كار مي كند اما آن الياف زمخت و خشن را طوري به هنر دعوت مي كند كه مي شود لطيف ترين و دل انگيز ترين موسيقي هاي بصري را در كار هايش يافت . الياف پرز دار و دورگه ي گوني گاهي پس زمينه ي زني عثيان گرمي شوند و گاهي طفلي در رحم مادر و گاهي و گاهي و گاهي ...
سرشگي مي گويد : اليافي كه بوم نقاشي من است از خزه ها و كنف هاي دريا به دست مي آيد. گوني سطحي خشن دارد و من همراه با اين خشونت طبيعي بهتر مي توانم خشونت پيرا مونم را انتقال دهم . او مي گويد كه من از تكنيك هاي روز فراري ام و مي خواهم كه طبيعت آزادم در هيچ قرار دا دي اسير نگردد و به استناد همين تفكر پيش هيچ استادي نقاشي را نيا موخته و طبيعت و ذوق ذاتي اش تنها معلم او بوده است .