شاعر آمدم

بر زمینی که مثل تنبلی از من است
شاعر آمدم تا از ریش ِ پیامبران آویزان نمانم
زمان با پلک­ هایم بال بال کبوتر می زند
مثل نامی که بر زبانم چه تند!

آن­ها نمی دانند که با همین شعر از پنجره­ هاشان بیرون پریده ­ام
زمان با پلک ­های بسته از من و شعرم می گذرد
لِکّ و لِکّ ِ ساعتی که بی صورتِ تو بر صورت و کاغذم خط می­ کشد
نمی داند چه­ گونه در سیم­ ها خط می­ خورد صدای ما که چه در آستین دارد
تا خط به خط شود این شعر در صدا و صورت و صفحه و کابل
که خط می­زند بر اندام ِ گذشته­ ی زنی در کدام سوی دینگ دانگ
بر زمینی که سکته ­ی خفیفی از من است
شاعر ماندم تا پیامبران در سیب­ هایم خیره بمانند
با این­ همه کسی چه می­ داند
زندگی مرا در صدایش جا گذاشت
و هنوز چشم های غلیظش را ندیده ام

بهار 2002