کوبریک در روایت جهانش از پیچیدگی ها و پرتگاه هایِ روان انسانی بیشترین، و در عین حال و در برخورد و نگاه  اول، ساده ترین استفاده را می برد، اما در همان حال چند لایگی جهان و متنش را به رخ می کشد، یعنی جایی که وسوسه ی فکری و اُبسِسیون {1}  دست از سر آدمی برنمی دارد و یک دم جهانش را رها نمی کند، ذهن را درگیر می کند، می آزارد و مثل خوره می خورد، او سِیر در هم شکستن (و همچنین تحولِ) انسان را نشان می دهد و ما را وامی دارد تا به نظاره اش بنشینیم، آنچنان که در پرتقالِ کوکی و در سکانسی کاراکترِ اصلی اش (آلکس) به نظاره ی اجباریِ خشونتِ حاکم در جهان اطرافش می نشیند، آن هم از طریق سینما (چه پیوند متقارنی)، تا بازخوردش را در جهانِ درونی خود و متن و داستانش هر چه بیشتر لمس و جستجو کند. آنچنان که در فیلم، روابط از یک سرخوشی زودگذر و در رفاهی حسرت برانگیز (از جایگاه و پرستیژ اجتماعی و ثروت تا صمیمیت و جذابیتِ سحرانگیزِ این زوج که در مرکز توجه دوربینِ کوبریک، با زوم ها و نماهایِ نورانی و درشت، حتی ستایش هم می شوند) می آغازد و خیلی زود پرده هایِ نکبت عیان می شوند، گویی در چنین جهانی، خنده و لودگی و راه هایِ متنوع برای چشیدن و رهایی از رخوت، تنها سرپوشِ گذرایی ست بر تلخی ها و دل مشغولی هایِ ذهنی، و گویی آلیس و بیل، رفته رفته به سمت انهدام حرکت می کنند. زوجی جوان و به شدت جذاب و البته دارایِ جاذبه هایِ جنسی و سکسی مسحور کننده، در جهت تکامل جهانشان، که رفته  رفته بی قواره، تنها، منزوی و دچار تردیدی کُشنده و جانکاه می شوند و خیلی زود دل باختگی و شیفتگی رنگ می بازد و جایش را به یک سبکی کشنده و تهوع آور، یعنی تکرار و فضاهایِ خالی و خلا می دهد، جذابیت ها فرو می ریزند و چالش هایِ نو آشکار و نیاز به روایتی نو هر چه بیشتر احساس می شود. در اینجا شک و ترسی که در ابتدا خود را در پوسته ی ظاهری نشان می دهد، سبب ترک خوردن آینه ی صیقل خورده، همچون تصویر دوریان گری (اثر اُسکار وایلد) و تعلیق و کششِ خط داستانی اثر در لایه هایِ درونی آن می شود.    

ابتدا رنگ زمینه، تک رنگی شفاف اما آبی است، اما رفته رفته و همراه با اصرارِ بیل برای فهمیدن خوابِ آلیس (که جهان خود را با جهان درون و برونی او یکی و جدایی و خدشه ناپذیر می داند، بدونِ حضور و به رسمیت شناختن یک نقاب و قائل شدن چهره و تمناهایی دیگر برای هر دویشان، یعنی بدون به رسمیت شناختن حضور و وجود دروغ)، دوربین با یک تراولینگ از فضایی با رنگِ غالبِ آبی به فضایی با پس زمینه ی دو رنگ آبی و نارنجی کم رنگ می رود و از سایه ها در روایتِ جهانش بهره می برد، اینجاست که می توان شک و تردید را در چهره ی بیل و با تغییر از تک رنگ در چهره اش به دو رنگ به خوبی مشاهده کرد، حتی در پس زمینه  و در حین به آغوش کشیدن آلیسِ خواب زده و آشفته، یا تروما دیده و در واقع این دو سکانس، تروما و واقعیتِ زندگی این دو است که در خواب و رویا خود را نشان می دهد و از جایی در ضمیرناآگاه به خود آگاهی و عرصه ی زبان و دیالوگ بدل می شود و سر برمی آورد. کوبریک بارها در آثارش و با بهره گیری از حداقل نور و رنگ (به طور نمونه در فیلم بری لیندون که سکانسی را تنها با استفاده از نور ده شمع می گیرد)، نشان داده که در استفاده از عنصرِ نور و رنگ سرآمد است و شاید این را مدیون شناختش از قاب بندی هایش در تجربه ی عکاسی اش باشد.