هنرمند و هنرپذیر می‌دانست و بارها بر آن تأکید می‌کرد. کمبودِ چنین "واسطه"‌‌هایی در ادبیات فارسی را مشکل ِ جامعه‌ی ادبی می‌دانست که در آن شاعر و نویسنده بیشتر از "حلقه‌ی واسط" است. صیامی نقد هم می‌نوشت، و در این مسیر اما استعداد خوبی داشت. نگاه نافذ و نقد ریزبینانه‌اش با دانشی که روز به روز افزون‌تر می‌شد، کیفیتی به کلامش می‌داد که ویژه‌ی او بود. همان‌گونه که به خودش هم گفته بودم، به گمانم اگر در پهنه‌ی نقد پیگیرانه  کار می‌کرد، می توانست تا حد یکی از منتقدین برجسته‌ی ایرانی فرا رود؛ منتها او عاشق تنوع و رنگارنگی هم بود و نمی‌توانست تنها به یک چیز پایبند باشد. شاید به همین علت است که نتوانست به زندگی‌اش پایبند بماند و در این راستا خواست که مرگ را هم بیازماید؛ چرا که مدام در تکاپوی شدن و نوشدن و دگرشدن بود و می‌کوشید ضعف‌هایش را بشناسد و آنها را تا حد توان خویش برطرف کند. اما تا همین حد از نقدهایی که از او در نشریات ارایه شده، از جمله  نقدهای منتشر شده در سایت "اثر"، که او مدتی با آن همکاری می‌کرد، همچنین در رادیو زمانه،  مانی‌ها، چراغ، دفتر هنر و ...، گویای توان او در دیدار موشکافانه از یک متن و تلاش او در درکِ بسامانِ درون متن است. او به کار ترجمه (از آلمانی به فارسی) نیز می‌پرادخت که برخی از آنها در نشریات مختلف منتشر شده‌اند. یکی از مهمترین ترجمه‌هایش رُمانِ "ونوس در پوست خز" اثر لئوپولد مازوخ، نویسنده‌ی اتریشی است که متأسفانه ناشرش در ایران با همه‌ی تلاشش نتوانست برای این کتاب جواز نشر بگیرد. علی صیامی خود در پیشگفتار برگردانِ این اثر در ضرورت انتشار این کتاب به فارسی نوشته است: