اثر

شنبه

Marie Smidt

میدان نبرد زن

ماری اشمیت

برگردان ماهان قیدرزاده
...

در نهایت باید پایانی برای "هایدی کلوم" و پرورش بدن های زنانه باشد. فمینیست بریتانیایی "لوری پنی" به دفاع از فمینیسم جوان و قوی امروز می پردازد .

یکی از مسائلی که در سال های اخیر به صورت زیرپوستی به زنان آسیب زده ، این عادت تربیتی/القایی است که در مواجهه با مشکلات تقصیر را بر گردن خود می اندازند . در هر حال مساله ای که نمی توان از آن چشم پوشی کرد این است که دلایل زیادی برای بحث و مجادله در زمینه های برابری وجود دارد . اما تا زمانی که انسان تا این حد به میزان جذابیت خود اهمیت می دهد ، نمی تواند به هیچ قدرتی دست یابد . چگونه می توان مبارزه کرد ، در حالی که هنوز آدمی حقیرانه درگیر ظاهر خویش است. چه چیزی ما را تا این حد فلج کرده است؟ چگونه می توان با این سوال روبه رو شد، وقتی که تلویزیون را روشن می کنیم و دوباره یکی از تاثیرگذارترین برنامه های امروزی راجع به موفق ترین زنان نمایش داده می شود! اسم این برنامه ی تلویزیونی "تاپ مدل بعدی آلمان" است که در آن شخصیت زن های جوان بر اساس نشانه های ظاهری مورد ارزیابی قرار می گیرد. جایی که داشتن سه فاکتور: اندازه های بدن، نحوه ی راه رفتن، و استراتژی های بازاریابی در صنعت مدل در کنار هم حائز اهمیت است. کسانی که از پسِ این ها برنیایند، از دور مسابقه حذف می شوند.

گرگ و میش نصفه و نیمه ی بین خود گول زنی و گول خوردن، آن طور که فرهنگ شناس "هارموت بوهمه" از آن نام برده است، سبب نوشتن کتابی شده که در واقع در رابطه با بدن زنان است، اما به شکلی افراط گرایانه وجوه قابل ارتقای شخصیت زنان را در بر می گیرد. در عوض به توصیف صحنه به عنوان میدان نبرد می پردازد. بمباران شدن با درخواست های وسوسه انگیز صنعت فرهنگ تسلیم شدن زنان در برابر نفرتی که بی رحمانه بر پیکرشان می تازد، و تبدیل شدن شان به عنوان تلخ ترین دشمنان خودشان. آن ها گرسنگی می کشند، آن ها بر خود نظمی افراطی را تحمیل می کنند، آن ها از هیچ مراقبتی دریغ نمی کنند.

کلوس هم چنین اشاره به آن دارد که چهل سال بعد زنانی با شعار " بدن من، متعلق به من است " تصمیم گیری درباره ی بدن خود را از سلطه ی دیگری ربودند. "لوری پنی" نویسنده ی "Fleischmarkt"، یک وبلاگ نویس انگلیسی است که عضوی فعال در جامعه ی سرمایه داری محسوب می شود. جدل های او تنها صدای محرکی است که با آن توان نشان دادن زخم ها را داراست. زخم هایی که جامعه را مسئول اش می داند. او با وضعیت روانی جاری کنار نمی آید، و به انتقاد از ایدئولوژی غالب می پردازد. از لوری پنی خواندن رهایی بخش است، چرا که مزیت تعیین کننده ی دید ماتریالیستی وی بر جنسیت و جامعه، او را از گزند حقه های ایدئولوژیکی در امان نگاه می دارد. مزیتی که در این دیدگاه نهفته است: "وقتی دردی داری، لذت ببر، ورزش کن، زندگی ات را برنامه ریزی کن. تو می توانی هر چیزی را داشته باشی. تنها باید آن را بخواهی. همان طور که در دوره های کارآموزی مک دونالد می گویند: بیا تو، این جا شانستو داری."

بعضی نیازها شامل تناقضاتی هستند که زن ها را با مسئولیت های فردی مواجه می کنند و آن ها را به "تردید به خود" وا می دارند. در نتیجه اشتباهات اساسی کمتر مانند آن چه در دیدگاه پنی دیده می شود، فهمیده شده و یا مورد بحث قرار می گیرند. آن تناقضی که به واسطه ی آن اعتقاد به آزادی و رهایی تحقق یابد، بازار آزاد ای است که در آن زنان می توانند آزادانه به کار و مصرف مشغول باشند ، ارزش های خود را بیازمایند و مقایسه کنند. این پریشانی فکری که براساس آن مردم معتقدند که آزادی در یک جامعه بازار آزاد، جایی که زنان مدت زیادی است در آن آزاد هستند، از طریق مشارکت در کار و مصرف و همراه با آن سنجش و مقایسه ارزش شان، تحقق می یابد. این آزادی منجر به پدیده ای مسحورکننده می شود که در آن زنان تنها می توانند خود را به واسطه ی مد، لوازم و وسایل بهداشتی تحقق ببخشند که اکنون برای فروش عرضه شده اند. در نتیجه "تاپ مدل بعدی آلمان" صحنه ای را به اجرا درمی آورد، که در آن کاربرد مضحک "آزادی" نمایان است .

پنی از تجربه ی خود در زمینه ی اختلالات غذاخوری می گوید : "به نظر می رسد میل به هیچ چیز نداشتن قابل یادگیری است، هم چنین ادامه رژیم غذایی تا رسیدن به نتیجه نهایی و دردناک آن، و از هر خوراکی سر باز زدن برای مجازات بدن و ایجاد عدم بلوغ مصنوعی با جایگزین های شیمیایی، روشی که در آن با نگهداری طولانی گرسنگی به طریقه ی شیمیایی شهوت جنسی را می کشند. تبدیل به نشانه شدن، راحت تر از نشان دادن چیزهاست."

در واقع سکسی نبودن آسان تر از داشتن اندام شخصی خود است که میزان کشش جنسی اش تنها در تماس با دیگری مشخص می شود: "جوانانی که تحت فشار مبنی بر آن که در هر مرحله از زندگی باید به موفقیتی چشم گیر دست پیدا کنند بزرگ می شوند، به تقلید از شهوت ماشین وار سرمایه داری وادار می شوند که ربط چندانی با آرزوهای مشروع شان ندارد). پنی هم چنین برآن است که برخی جوامع ، که زنان خود را با لباس ها و زیورآلات مارک هایی مانند Playboy تزئین می کنند، همین طور مناطقی را که در آن از راه رابطه ی جنسی کسب درآمد می شود مناطق تابو زده هستند. او هم چنین پیشروهای فمینیسم ای که فاحشگی را از پایه برای زنان بد می دانند به انتقاد می گیرد.

پنی به مخالفت با جریان فمینیسمی می پردازد، که تصور غالب مردسالارانه ای تنها علیه ماهیت طبیعی زن از خود ابراز می کند. اما این بدان معنی نیست که وی جنبش های زنانه را زیر سوال می برد. او به نظریه ی برابری دست پیدا کرده و اکنون وقت آن رسیده که به آن جامع عمل بپوشاند و تقلب هایی را افشا سازد تا با آن اهمیت ناگزیر فمینیسم را (با شفافیت) بیان کند . نیروهای مخالف قوی اند و افراط در برابری حق زن و مرد می تواند ناپایدار باشد. "اگر فردا صبح تمامی زنان جهان از خواب برخیزند و بدن های خود را پرانرژی و نیرومند بیابند، جهان اقتصاد از هم می پاشد!" (فانتزی پنی)! نه تنها این امکان می بود که آن ها می توانستند کارها را برای خود تنظیم کنند، بلکه این خطر نیز به وجود می آمد که آن ها بخواهند خواسته هایشان را به عرصه ی قدرت برسانند. اگر اوضاع این طور باشد، زنان احتیاجی به اینکه جذاب به نظر برسند نداشتند، چرا که خود عنان قدرت را در دست گرفته اند. زنانی که تاثیرگذاری بیشتری را مطالبه می کنند، باید اهداف حرفه ای خود را در برابر شهوانیت و جذابیت بنا نهند. آن ها بدین منظور باید بدن جنسی خود را بزدایند، یا اینکه بدن شهوانی خود را به عنوان وسیله ای برای کسب قدرت استفاده کنند. در هر کدام از شرایط باید وجود آن ها به عنوان زنان به طور انتزاعی در دسترس باشد. (یک شرایط شیزوفرنی وار فرسوده کننده). این مشکل را مردان به راستی ندارند. برای آن ها بین تمایلات جسمی و طمع شان برای قدرت جدایی وجود ندارد.

چه پیش می آمد اگر زنان هم این طور بودند؟ آدمی دولت هایی را که نابود شدند و عرش هایی را که به فرش رسیدند می بیند . اما این در عین حال نوید دهنده ی چالش های جدید در عرصه مدیریت ها است .

در افق تخیلی فمینیسم که لوری پنی آن را متصور است، جامعه ای قرار دارد که در آن هویت های اجتماعی مختلف در کنار یکدیگر می زی اند. بعضی از آن ترس دارند که بدون مردان و زنان "واقعی" رابطه ی جنسی هم بی معنی خواهد شد و تمام شادی ها در زندگی از بین خواهد رفت. این کاملن بعید به نظر می رسد که ما لذت رابطه ی جنسی را از دست دهیم، تنها به این دلیل که از فکر کردن (به آبی روشن و قرمز – کنایه از پسر و دختر) دست کشیده ایم. طبیعتن چنین نظریه هایی نه تنها غریب و انقلابی نیستند، که از بیست سال پیش پایه های موجود نظریه های جنسیتی ای هستند که پنی بدان اشاره دارد. اما در فرهنگ عامه تا امروز نتوانسته اند نفوذ کنند.

شاید از آن رو که نقد ایدئولوژی به مرزهای خود رسیده است، به جایی که دیگر نمی تواند به سادگی یک تصور غلط را، به دلیل نقوذ زیاد آن، درهم بشکند. ما انسان ها در بدن های تراشیده خود زندگی می کنیم.

تمام کسانی که در پروفایل های شبکه ی اجتماعی خود از سر تا پایشان عکس می گذارند و مدعی اند که هیچ چیز به جز لاغر بودن، احساس خوش آیندی به آن ها نمی دهد، کسانی که رفتار جنسی خود را آزادانه در دسترس همه گان قرار می دهند، می گویند : "من این کار را فقط برای خودم انجام می دهم! نه برای پول و نه چون مد روز است! این کار به من احساس خوبی می دهد!" شیفتگی آن ها واقعی است و درست یا غلط، عمل می کند. رد کردن این امر می تواند بی احساسی، و جایگزین کردن آن از طریق اقدامات سیاسی یا آموزشی، استبدادی قلمداد می شود .

لوری پنی تمامی کسانی را که در دنیای امروزی از تقابل جنسیتی رنج می برند، به اتحاد و هم بستگی دعوت می کند. و نشان می دهد که این رنج تا چه اندازه می تواند عمیق باشد. کتاب او دلگرمی ای برای فمینیسم جوان و تازه نفس است. او با ارائه ی پیشنهادهای معقول سعی بر آن دارد تا به کامل ترین جریان های فمینیستی و عبور آن ها از بحران نقدها کمک کند. زنان می پرسند: "چگونه می توانیم به تعیین مشخصه هایی از هویت خود برسیم، تا این که بیش از این ما را (تنها) بر اساس فاکتورهای جنسیتی تعیین هویت نکنند؟" در آلمان رسانه پیشرو آن ها روزنامه ی پرتیراژ Misy است که در آن در پاسخ به این سوال جدیدترین نتایج از فرهنگ پاپ را پیدا کرده و به علاوه به ارجاع و نشر آن در بسیاری از وبلاگ ها در سراسر جهان پرداخته است.

آن ها مسلمن زندگی را روشن تر نمی سازند، ولی آزادتر می کنند!

---
برگرفته از
http://www.zeit.de/2012/11/Feminismus-Schlachtfeld-Frau

Schlachtfeld Frau
Marie Schmidt

حق انتشار محفوظ و متعلق به سایت اثر است

0 comments

0 Comments: