در راهروی خانه

امی و سالم وارد می‌شوند

-

امی: آه، این بارانِ لعنتی. - خُب، رسیدیم.

سالم: این خانه‌ی تو؟

امی: شما می‌توانید چند لحظه این‌جا صبر کنید، شاید در این میان باران بند بیا‌ید. وگرنه سرما می‌خورید و این تقصیر من است.

سالم: کار تو چی؟

امی: می‌دانید، من...

سالم: خُب؟

امی: من در این باره با رغبت صحبت نمی‌کنم. مردم همیشه با حالتِ عجیبی نگاه می‌کنند و...

سالم: من مسخره نیست.

امی: نه، شما نیستید. خُب، من نظافت می‌کنم. من نظافتچی هستم.

سالم: در شرکت بزرگ؟

امی: کار ِ ساده‌ای است. پنجره زیاد داریم. باید خیلی کار کرد. می‌دانید، ما هشت طبقه داریم و چهار نفریم. هر یک از ما دو طبقه را تمیز می‌کند. یک طبقه صبح و یک طبقه عصر. در بینش تعطیلم و سفارشاتِ شخصی را انجام می‌دهم. می‌دانید، امروزه زنِ نظافتچی خیلی کم است. خُب من در زندگی‌ام هیچ کار درست‌و‌حسابی را یاد نگرفتم.

این‌جا چیزهایی هست که اصلاً نمی‌شود تصورش را کرد. یکی ماشین ِ بنزش را با راننده‌ی شخصی می‌فرستد دنبالم. خُب، من که نمی‌گویم نه. او یک کارخانه‌دار یا چیزی شبیه این است. علی، شما باید کت‌و‌شلوار روشن بپوشید، چون خیلی بیشتر به‌‌شما می‌آید تا این چیز تیره که به‌تن دارید.

سالم: من کت‌و‌شلوار روشن؟ چرا؟

امی: خُب، به من که مربوط نیست. اما به‌نظرم چیزهای تیره خیلی غمگین به‌نظر می‌آیند، این‌طور نیست؟

سالم: نمی‌دانم. شاید.

امی: چه زیباست، صحبت‌کردن با کسی. می‌دانید، من خیلی تنها هستم. در واقع همیشه. بچه‌های من به اندازه‌ی کافی با خودشان درگیر هستند.

سالم:تو بچه‌های زیاد؟

امی: سه تا. دو پسر و یک دختر. همه ازدواج کرده‌اند.

سالم: کجا؟ شهر دیگر؟

امی: نه، همه این‌جا هستند. آن‌ها سرگرم زندگی ِ خودشان هستند. خُب گاهی همدیگر را می‌بینیم،

در روزهای جشن و از این قبیل، اما...

سالم: در کشور ما مراکش خانواده همیشه با هم. مادر تنها نیست. مادر تنها خوب نیست.

امی: خُب، کشورهای دیگر، رسوم دیگر. - می‌روم ببینم هنوز باران می‌بارد. زن در خانه را باز می‌کند و بیرون را می‌نگرد. هنوز باران می‌بارد. شاید...

سالم: خُب؟

امی: شاید یک‌ربعی بیایید بالا، من برایمان قهوه درست می‌کنم، و باران در این بین حتماً بند آمده. دوست دارید؟

سالم:آره، اما...

امی:چه می‌گویی؟ همیشه در زندگی گفته می‌شود «اما». «اما»، - و همه چیز همان‌طور که هست، می‌ماند. مزخرف. شما الآن با من می‌آیید بالا. من یک شیشه شامپاین هم دارم. بزرگ‌ترین فرزندم برای کریسمس به من هدیه داده. شامپاین که دوست دارید؟

سالم: شامپاین، آره.

امی: خُب. در تنهایی نوشیدن هم لطفی ندارد.

آن‌ها می‌روند بالا. خانم کارگِس از میانِ پنجره‌ی راه‌پله‌ی آپارتمانش آن‌ها را زیر نظر دارد. زمانِ درازی.

خانم کارگس: شب به‌خیر، خانم کوروسکی. صدایتان را شنیدم و با خودم فکر کردم که سه مارک و پنجاه فنیک بدهی‌ام را الآن به شما پس بدهم. امی به‌سوی زن می‌رود، خانم کارگس پول را به او می‌دهد: بفرمایید. و خیلی ممنون.

امی: ممنون. شب به‌خیر.

خانم کارگس: شب به‌خیر.

امی: به سالم که منتظرش بود بیایید.

 

آن‌ها می‌روند. خانم کارگس آن‌ها را نگاه می‌کند.

زن پس از رفتن ِ آن‌ها زنگ آپارتمانِ همسایه را به‌صدا در‌می‌آورد. خانم اِلیس در را باز می‌کند.

 

خانم اِلیس: خانم کارگس؟

خانم کارگس: فکرش را بکنید، کوروسکی یک خارجی را همراهِ خود آورده.

خانم الیس: چی؟

خانم کارگس: آره! یک سیاه‌پوست!

خانم الیس: یک کاکاسیاه؟

خانم کارگس: خُب، سیاهِ سیاه هم که نه. اما تقریباً سیاه است.

خانم الیس: اما خود آن زن هم که آلمانیِ اصیل نیست. کوروسکی - آخر کی چنین اسمی دارد؟

خانم کارگس: همین. این‌ها رسوم هستند. یعنی از آن مرد چه می‌خواهد؟

خانم الیس: نمی‌دانم. شاید می‌خواهد یک فرش بخرد. زن نیشخند می‌زند.

خانم کارگس :شب - ساعتِ نه‌ و‌ نیم؟

خانم الیس: که می‌داند. شب به‌خیر، خانم کارگس.

خانم کارگس: شب به‌خیر. خانم الیس می‌رود داخل. خانم کارگس دوباره بالا را نگاه می‌کند.

منزل اِمی-

در آشپزخانه. سالم کنار میز نشسته است، امی کنار کمدِ آشپزخانه ایستاده است

سالم:قهوه‌ی خوب. خیلی خوب.

امی: همه در خانواده می‌گویند که قموه‌ی امی مُرده را زنده می‌کند. یک لیوان شامپاین می‌خواهید؟

سالم:با کمال میل.

امی: می‌دانید، شوهر من لهستانی بود. آلمانی نبود. یک کارگر خارجی در جنگ. و بعد دیگر همین‌جا ماند. زن شیشه‌ی شامپاین و لیوان‌ها را روی میز می‌گذارد. آن‌وقت‌ها پدر و مادرم هنوز زنده بودند. آن‌دو همیشه می‌گفتند، امی، این کار پایانِ خوشی ندارد. چون او یک خارجی بود، می‌فهمی؟ زن کنار مرد می‌نشیند، لیوانِ شامپاین را بالا می‌آورد به‌سلامتی!

سالم: به‌سلامتی. لیوان‌هایشان را به‌هم می‌زنند.

امی: پدر از همه‌ی خارجی‌ها متنفر بود. خُب، پدر عضو حزب بود. در زمانِ هیتلر. می‌دانید او که بود - هیتلر؟

سالم: هیتلر. آره.

امی: من هم عضو حزب بودم. در واقع همه بودند. یا تقریباً همه. با این حال میانه‌ی من با فرانتیشِک خوب بود. این اسم شوهرم بود. فرانتیشِک. اما کبدش زود بیمار شد. همیشه زیاد می‌نوشید. اما همیشه آدم بامزه‌ای بود. همیشه بامزه بود. ۵۵ سالش بود که مُرد. خُب، یک لیوانِ دیگر؟

سالم: آره. زن برایش می‌ریزد.

امی: و شما؟ ازدواج کرده‌اید؟

سالم: ازدواج نه.

امی: و والدینتان؟

سالم: والدین مُرده.

امی: هر دو؟

سالم: بابا خیلی پیر. ماما خیلی مریض.

امی: و خواهر و برادر؟

سالم: برادر ندارم. پنج تا خواهر.

امی: پنج تا؟

سالم: پنج خواهر. علی از همه کوچک‌تر. همه‌ی خواهرها برای من بزرگ‌تر.

امی: اِ. و همه‌ی آن‌ها در مراکش هستند؟

سالم: نه فقط مراکش. الجزایر و تونس. بابا خیلی پیاده‌روی کرد با شتر. بابا بربر**. می‌فهمی؟ بربر خیلی پیاده‌روی کرد در آفریقا.

مرد به‌ساعت نگاه می‌کند. علی الآن می‌رود. خیلی دیر.

امی: اِ. یک لیوانِ کوچکِ دیگر؟ ده دقیقه، خُب؟

سالم: الآن آخرین تراموا، می‌فهمی. تراموا رفته، علی با پای پیاده.

امی: کجا زندگی می‌کنید؟

سالم: خیلی دور. خیابان هوفمان.

امی: آهان. خیابان هوفمان. آن‌جا اتاق دارید؟

سالم: آره. اتاق. با پنج تا همکار دیگر. شش. اتاق کوچک.

امی: چی - شش مرد در یک اتاق ِ کوچک؟

سالم: سه تخت‌خواب آن‌جا و سه تخت‌خواب آن‌جا. کیف-کیف

امی: کیف-کیف چه است؟

سالم: کیف-کیف به‌عربی یعنی «مهم نیست».

امی: کیف-کیف خیلی بامزه است. ولی شش مرد در یک اتاق، این... این غیرانسانی است.

سالم:عرب در آلمان آدم نیست، می‌فهمی؟ قبلاً بد نبود. ولی یک‌وقتی در مونیخ فاجعه می‌آید و هیچ چیز خوب نیست.

امی: می‌دانید چیست - شما لیوانِ دیگری بنوشید، من آن‌طرف برایتان رخت‌خواب آماده می‌کنم و شما امشب این‌جا می‌خوابید. زن بلند می‌شود.

سالم:علی این‌جا بخوابد؟

امی: آره، چون راهتان دور است و شش نفر در یک اتاق، و چون شما دوست‌داشتنی هستید.

سالم: تو دوست‌داشتنی. خیلی دوست‌داشتنی.

امی: ممنون. فردا چه وقت باید بروید سر کار؟

سالم: کار ساعت شش و نیم

امی: خُب، عالی است. من هم همین‌طور. پس می‌توانیم با هم صبحانه بخوریم. من الآن می‌روم تا رخت‌خوابتان را آماده کنم. یک لیوانِ دیگر هم بنوشید. امی رخت‌خواب را آماده می‌کند. سالم به‌سوی در می‌آید. حمام آن پشت است. زن به داخل ِ حمام می‌رود. من باید حتی یک مسواکِ نو داشته باشم. ده تا خریدم. حراج شده بود. زن یکی به‌مرد می‌دهد: بفرمایید.

سالم: ممنون. خیلی ممنون.

مرد در حمام می‌ماند. امی در راهرو منتظر ایستاده.

سالم:از حمام بیرون می‌آید. شب به‌خیر.

امی: شب به‌خیر. من یکی از لباس‌خواب‌های شوهرم را برایتان بیرون آوردم. می‌توانید آن را بپوشید.

سالم: خوب بخوابید.

امی: ممنون. مرد به اتاقش می‌رود.

سالم:در تخت‌خوابش دراز کشیده. ناآرام است، سیگاری روشن می‌کند. دوباره آن را خاموش می‌کند.

رویش را به‌سوی در برمی‌گرداند.

سالم:بلند می‌شود و می‌رود بیرون. در ِ اتاقِ امی را می‌زند. زن در را باز می‌کند و کنار در می‌ماند.

امی: در رخت‌خواب سرگرم مطالعه بود. چی شده؟

سالم: علی نمی‌خوابد. افکار زیاد در سر. می‌خواهم صحبت کنم با تو. آره؟

امی: خیلی خوب. بنشینید این‌جا. بفرمایید.

سالم روی لبه‌ی تخت می‌نشیند. موسیقی: «عشق ِ کوچک» ساخته‌ی فاسبیندر علی هم خیلی تنها. همیشه کار، همیشه نوشیدن. دیگر هیچی. شاید آلمانی‌ درست فکر می‌کنند. عرب آدم نیست.

امی: این که مزخرف است. حتی اجازه ندارید به‌چنین چیزی فکر کنید. شما خودتان کمی قبل گفتید که فکر‌کردن آدم را غمگین می‌کند. گرچه... این در اصل باید اشتباه باشد که فکر‌کردن آدم را غمگین می‌کند. یا نه؟ علی دست زن را نوازش می‌کند. آره، درست است. پس باید هر کس با زمانش چه‌کار کند؟ همه‌ی سال‌ها، همه‌ی ماه‌ها. و بعد همه‌ چیز به‌سرعت تمام می‌شود. و بعدش؟ چه بوده؟

صحنه تاریک می‌شود

صحنه روشن می‌شود. امی روی لبه‌ی تخت نشسته است، ژاکتش را می‌پوشد.

سالم در خواب سرفه می‌کند. امی می‌ترسد و رویش را برمی‌گرداند. شبِ گذشته به‌یادش می‌آید.

امی:خدای من، من...

امی با سرعت می‌رود بیرون. در حمام خودش را برای مدتی در آینه نگاه می‌کند.

ناگهان سالم کنار در ایستاده است.

سالم: روز به‌خیر.

زن رویش را به‌سوی مرد برمی‌گرداند و در چشم‌هایش اشک جمع شده.

مرد به زن لبخند می‌زند و او را در آغوش می‌گیرد.

سپس با هم به‌آشپزخانه می‌روند و قهوه می‌نوشند.

سالم: قهوه‌ی تو همیشه خوب.

امی: من کلاً آشپزی‌ام خوب است. تو... تو باید برای غذا بیایی این‌جا. حتماً خوشت می‌آید.

سالم: حتماً.

امی: شاید...

سالم: خُب؟

امی: آه، هیچی. من فقط فکر کردم، من یک پیرزن، من...

سالم: تو پیرزن نیست. تو خیلی خوب. قلبِ بزرگ.

امی: آره؟ خدای من.

سالم: گریه نه. لطفاً. چرا گریه؟

امی: چون... چون خیلی احساس خوشبختی می‌کنم و چون خیلی می‌ترسم.

سالم: ترس نه - ترس نیست خوب. ترس خوردن روح را.

امی: ترس روح را می‌خورد. چقدر زیباست. نزدِِ شما این‌طوری می‌گویند؟

سالم: آره. همه‌ی عرب این را می‌گویند. دیر شد، باید رفتن. دیر رسیدن - خوب نیست. رییس عصبانی با علی، خیلی رذل.

امی: من هم باید بروم. فقط سریع چیزی می‌پوشم، بعد با هم می‌رویم پایین.

جلوی در خانه

امی و سالم از خانه خارج می‌شوند.

امی: من با مترو می‌روم. شما هم با مترو می‌روید.

سالم: نه، من با تراموا می‌روم.

امی: خُب، پس... خدانگهدار.

سالم:خدانگهدار.

آن‌ها به‌هم دست می‌دهند و از هم جدا می‌شوند.

هر دو رویشان را برمی‌گردانند و به‌هم دست تکان می‌دهند.

دوربین به‌سوی خانم کارگس می‌چرخد که دارد از پنجره آن‌ها را نگاه می‌کند.
امی: ببین، هیتلر همیشه این‌جا غذا می‌خورْد، از ۱۹۲۹ تا ۳۳. همیشه دیوانه‌وار دوست داشتم بیایم این‌جا. هیتلر، می‌دانی که؟سالم: هیتلر. آره. آن‌ها وارد رستوران می‌شوند.
---امی و سالم کنار میز می‌نشینند. پیشخدمت با بدگمانی به آن‌ها می‌نگرد.
-امی صورت‌غذا را خوانده است: می‌دانی – ما گران‌ترین چیزها را می‌خوریم. پس این خوب است، آره؟ گران‌ترین سوپ‌ها، گران‌ترین پیش‌غذاها. یا تو چیز خاصی می‌خواهی؟
سالم: من خوردن، هر چی تو خوردن.
امی: خُب، خیلی زیبا – ۴۵ مارک برای خاویار! مسئله‌ای نیست. امروز دیگر قیمت مطرح نیست. می‌دانی که خاویار طلایی هم وجود دارد؟ این را در یک مجله خواندم. کاملآ طلایی.
سالم: خاویار طلایی؟
امی: آره، کاملآ مثل طلا. اما این را فقط برای شاه ِ ایران می‌آورند. این گیر ِ آدم ِ عادی نمی‌آید. می‌گویند که خاویار برای عشق خوب است.
سالم: خوب برای عشق؟
امی: آره. باعث ایجاد هوس می‌شود. اما من این را باور نمی‌کنم. خُب، نهایتآ یک کمی. الآن دیگر سفارش می‌دهم. آقای پیشخدمت!
پیشخدمت: بله؟ انتخاب کردید؟
امی: بله، بله. انتخاب کردیم. دو تا سوپِ خرچنگ، دو تا خاویار. و استیک برای دو نفر.
پیشخدمت: دوست دارید استیک چگونه باشد؟
امی: چگونه؟ سرخ‌شده، یا چی؟
پیشخدمت: خُب معلوم است، خانوم محترم. سرخ‌شده، اما چطوری؟ انگلیسی یا متوسط؟
امی: چی؟ انگلیسی؟ این خوب است.
پیشخدمت: پس شد انگلیسی. تقریبآ نیم‌پخته. با کمال میل.
امی: نیم‌پخته؟ زن نامطمئن به سالم نگاه می‌کند، سالم سرش را تکان می‌دهد. در واقع...
پیشخدمت: بله؟
امی: منظورم از نیم‌پخته... پس بهتر است که ما – اسم آن یکی چه بود؟
پیشخدمت: متوسط.
امی: درست است. این که نیم‌پخته نیست؟
پیشخدمت: نه. این متوسط است.
امی: آره. این خوب است.
پیشخدمت: و قبلش مشروب اشتهاآور میل دارید؟
امی: خُب بله، معلوم است.
پیشخدمت: و چی لطفآ؟
امی: شاید... شما چه پیشنهاد می‌کنید؟
پیشخدمت: مشروب خانگی، خانوم محترم. حتمآ خوشتان می‌آید.
امی: بله، اگر شما می‌گویید... با کمال میل. پیشخدمت می‌رود. به سالم: الآن حسابی عرقم درآمد. خُب اگر در این چیزها تجربه نداشته باشی.
--منزل ِ امی
-برونو، کریستا، اویگن و آلبرت در اتاق پذیرایی نشسته‌اند. به امی نگاه می‌کنند که روبه‌رویشان ایستاده.-برونو: خُب ماما، چی شده؟ چرا ما را این‌جا آوردی؟
امی: خُب بالاخره باید به‌تان بگویم.
آلبرت: مریض شدی، ماما؟
امی: چرا مریض؟
آلبرت: آخر، همه چیز رسمی است، برای همین...
امی: آلبرت، من مریض نیستم. برعکس. من ازدواج کردم.
برونو: تو...
کریستا: ماما!
آلبرت: اما...
برونو: با کی – منظورم این است که با کی ازدواج کردی؟
امی به‌سوی در: بیا تو! سالم وارد می‌شود. سرش را به‌علامت سلام تکان می‌دهد. خُب، این شوهر من است. ال هدی بن سالم مبارک مصطفی. من به او می‌گویم علی.
بچه‌ها به‌طرز خصومت‌آمیزی به علی خیره می‌شوند. سکوتی طولانی و خجالت‌آور همه‌ جا را فرامی‌گیرد. بعد برونو ناگهان بلند می‌شود و با پایش شیشه‌ی تلویزیون را می‌شکند. سالم می‌خواهد به آن‌جا برود، ولی امی جلویش را می‌گیرد.
---کریستا: برونو! برونو می‌رود بیرون، کریستا به‌دنبالش.
آلبرت بلند می‌شود: مادر، تو اجازه نداشتی این کار را بکنی. این شرم، این... حالا دیگر باید فراموش کنی که بچه داری. من دیگر نمی‌خواهم با یک روسپی کاری داشته باشم. او می‌رود. اویگن مردد در اتاق ایستاده است.
کریستا بازمی‌گردد، در میان ِ در: بیا، اویگن، دیگر این‌جا نمی‌مانیم، در این خوک‌دانی.
--کریستا و اویگن می‌روند. امی روی مبل می‌نشیند، آرام شروع می‌کند به‌گریستن. سالم او را نوازش می‌کند.-- -فروشگاهِ مواد غذایی-سالم در مغازه ایستاده.-فروشنده: چی نیاز دارید؟
سالم: یک سنجاقک.
فروشنده یک شیشه آب‌لیمو را روی میز می‌گذارد: سنجاقک.
سالم: آب‌لیمو نه. همین برای کره.
فروشنده کره را می‌آورد: کره.
سالم: نه. کره نه. همین برای کره – سنجاقک. فروشنده شیشه‌ی آب‌لیمو را دوباره روی میز می‌گذارد. نه، آقا. این نه.
فروشنده با حالتی عصبی: الآن دیگر بگویید واقعآ چی می‌خواهید. من نمی‌توانم خودم را یک ساعتِ تمام با شما مشغول کنم – خُب؟
سالم: سنجاقک. همین برای کره. آب‌لیمو نه.
فروشنده: می‌دانید چی است؟ اول آلمانی یاد بگیرید بعد دوباره بیایید. باشد؟
سالم: نفهمید.
فروشنده: تو من را می‌فهمی. اول آلمانی یاد بگیر بعد دوباره بیا. قبلش هیچی نیست. خدای بزرگ!
سالم: هیچی نفهمید. من گفتن سنجاقک. همین برای کره، ولی آب‌لیمو نه. تو نفهمید. این چی؟
-فروشنده دستش را سریع به‌علامت رد‌کردن تکان می‌دهد، روزنامه‌ای برمی‌دارد و آن را می‌خواند. فروشنده‌ی زن می‌آید. آن‌ها در پس‌زمینه با هم صحبت می‌کنند، در حالی که سالم در فروشگاه ایستاده است.
-فروشنده‌ی زن: چه می‌خواهد؟
فروشنده‌ی مرد: سنجاقک.
فروشنده‌ی زن: خُب، معلوم است، این اسم کره‌ی جدید است.
فروشنده‌ی مرد: فکر می‌کنی که من نمی‌دانم؟ آن‌ها به‌سالم نگاه می‌کنند. او می‌رود.
---منزل ِ امی-سالم وارد می‌شود. امی در آشپزخانه مشغول شستن ِ ظرف‌هاست.-سالم: نمی‌خواهد سنجاقک بهد. می‌گوید، نفهمیدن.
امی: اما روی ورقه کاملآ واضح نوشته شده: سنجاقک.
سالم: گفتم: سنجاقک. همین برای کره. می‌خواهد آب‌لیمو دادن.
امی دست‌هایش را خشک می‌کند: می‌دانم. او نمی‌خواهد به تو سرویس دهد، همین است. حسابش را خواهم رسید.
سالم: تو چکار کرد؟
امی: الآن می‌روم آن‌طرف و با او صحبت می‌کنم. بیست سال است که دارم از این خوکِ کثیف خرید می‌کنم. حسابش را خواهم رسید!
سالم: دعوا نکن. دعوا خوب نیست.
امی: دعوا نمی‌کنم، علی. نترس. زن می‌رود.
--فروشگاهِ مواد غذایی-امی وارد می‌شود: روز به‌خیر.
فروشنده: سلام خانوم کورُوسکی. چی نیاز دارید؟
امی: بگویید ببینم آقای آنگه‌مِیر، چرا به‌شوهر من سرویس نمی‌دهید؟ مگر به‌شما چه کرده؟
فروشنده: چرا به‌شوهر شما سرویس نمی‌دهم؟ خُب او نمی‌تواند بگوید چه می‌خواهد.
امی: او یک سنجاقک می‌خواست. یک کره مارگارین.
فروشنده: آهان. ببینید، من این را نفهمیدم.
امی: چرا، این را فهمیدید آقای آنگه‌مِیر. خیلی خوب هم فهمیدید. ولی نمی‌خواستید بفهمید. و می‌دانید چرا؟ چون او یک خارجی است. برای همین نفهمیدید.
فروشنده: اما شما، اجازه نمی‌دهم که من را به‌ضد ِ غریبه‌ بودن‌ متهم کنید. من ضد ِ غریبه‌ها نیستم، این را همه می‌دانند. حتی ضد ِ شوهر شما هم نیستم.
امی: پس وقتی می‌آید این‌جا، درست به‌ او سرویس دهید.
فروشنده: وقتی کسی آلمانی بلد نیست، نمی‌شود به‌‌اش سرویس داد!
امی: مزخرف است. وقتی کسی آلمانی بلد نیست! آلمانی ِ او از شما هم بهتر است.
فروشنده: شما اجازه ندارید به من بگویید. آن سیاه باید آلمانی‌اش بهتر از من باشد... شما اجازه ندارید، خُب! به‌شما هم دیگر چیزی نمی‌دهم! نیازی به‌ دردسر در مغازه‌ام ندارم. این‌جا را ترک کنید. یا این که خودم می‌اندازمتان بیرون...
امی: آره؟
فروشنده: بیرون! امی می‌رود.
--خیابان-امی از مغازه خارج می‌شود، خشمگین از خیابان عبور می‌کند و وارد خانه‌اش می‌شود.--راهروی خانه-هنگامی که امی وارد ساختمان می‌شود، خانم کارگِس، خانم اِلیس و خانم مونش‌مِیر در راهرو ایستاده‌اند.
-خانم کارگس: خانم کورُوسکی!
امی می‌ایستد: بله؟
خانم کارگس: ما خیلی وقت است که می‌خواهیم با شما صحبت کنیم.
خانم مونش‌مِیر: موضوع نظافتِ خانه است، خانم کورُوسکی.
خانم اِلیس: در این مورد باید به‌طور جدی صحبت شود.
خانم کارگس: ما با همه‌ی ساکنان خانه صحبت کردیم و همه موافقند.
امی: اِ، و در چه موردی همه موافقند؟
خانم الیس: در مورد آشغالی که در خانه است – جدیدآ.
امی: کدام آشغال؟ من که آشغالی نمی‌بینم.
خانم کارگس: ولی این‌طوری است. این را همه می‌گویند. و همه با این موافقند که شما باید از حالا دو بار در ماه خانه را تمیز کنید.
امی: من؟ چرا؟ سال‌هاست که طور دیگری قرار گذاشته‌ایم.
خانم مونش‌مِیر: درست است، ولی مناسبات از پایه تغییر کرده‌اند.
خانم الیس: از پایه.
خانم کارگس: همه جا این‌طوری است. در جایی که چنین کسی زندگی می‌کند، آشغال هم بیشتر می‌شود.
امی: می‌دانید به‌شما چه می‌گویم؟ جلوی در خودتان را تمیز کنید – مال من را بگذارید به‌عهده‌ی خودم. من هم مال شما را می‌گذارم به‌عهده‌ی خودتان.
خانم کارگس: ما که به‌هیچ وجه احساس ِ تقصیر نمی‌کنیم. ما نه.
امی: اگر از من بپرسید: حسودیتان می‌شود خانم کارگس. حسودیتان می‌شود و دیگر هیچ. روز به‌خیر. زن می‌رود.
خانم کارگس: این دیگر نهایتش است، من و حسادت – منظورش از این حرف چی است؟
--منزل ِ امی--
روز جمعه. امی در آشپزخانه نشسته و سرگرم حساب و کتاب است. سالم می‌آید.-سالم: روز به‌خیر.
امی: روز به‌خیر.
سالم کیسه‌ای که دست‌مزدش در آن قرار دارد، به امی می‌دهد، کیسه هنوز باز نشده: بفرمایید.
امی در کیسه را باز می‌کند: ۲۳۶ مارک و۵۰
سالم: پنج ساعت اضافه‌کاری کردم. روزی یک ساعت.
امی: فکر کردم که می‌روی و یکی می‌اندازی بالا.
سالم: بالا انداختن – نفهمید.
امی: آره، مشروب‌خوری. آبجو یا عرق.
سالم: علی بدون تو نمی‌نوشد.
امی: مسئله‌ای نیست. من این هفته ۲۱۰ مارک درآمد داشتم، تو ۵۰ , ۲۳۶. روی هم می‌شود ۵۰ , ۴۴۶. ما پول‌دار خواهیم شد، علی. و آن‌وقت با هم یک تکه از آسمان را برای خودمان می‌خریم.
سالم: چرا آسمان؟
امی: همین‌طوری یک ایده از من بود.
سالم: من می‌روم زیر دوش.
امی: قهوه می‌خواهی؟
سالم: قهوه؟ آره. مرد می‌رود، امی پول را برمی‌دارد.
-حمام. در آینه: سالم در حال دوش‌گرفتن است. در باز می‌شود، امی داخل را نگاه می‌کند.--امی: تو خیلی زیبا هستی، علی. مرد می‌خندد. قهوه آماده است. زن دوباره می‌رود بیرون. --در آشپزخانه امی قهوه می‌ریزد. سالم با حوله‌ی پالتویی بر تن می‌آید.-امی فنجان را به او می‌دهد: بفرمایید.
سالم: ممنون. مرد به اتاق پذیرایی می‌رود.
-زنگ در به‌صدا درمی‌آید. امی به‌سوی در می‌رود.--امی: پاولا! تو این‌جا چکار می‌کنی؟
پاولا: آه، امی، خواهرم فوت کرد، امروز عصر. خُب، از خیلی وقت پیش مریض بود. و حالا دوشنبه صبح مراسم خاک‌سپاری است، و این‌جا بود که فکرکردم، از تو بپرسم که آیا می‌توانی جای من هم کار کنی.
امی: خُب بیا تو. آن‌ها به اتاق پذیرایی می‌روند. سالم آن‌جا نشسته. اِ، این... این خانم بورشرت است، یکی از همکارانم. این علی است، شوهرم.
پاولا: شوهرت...
امی: آره، پاولا. سه ماه است که ازدواج کرده‌ایم.
پاولا: ای خدا.
سالم: روز به‌خیر. مرد دستش را به‌سوی زن دراز می‌کند، ولی زن آن را نمی‌گیرد.
پاولا: روز به‌خیر. خُب، پس من دوباره می‌روم.
امی: ولی پاولا، خُب یک قهوه با ما بنوش...
پاولا: نه، نه، ممنون. در راه به سمتِ در: و برای دوشنبه شاید از خانم هدویش بپرسم. کی می‌توانست از این موضوع باخبر باشد... زن می‌دود بیرون.
امی: اما پاولا!
سالم: این زن خوب نیست.
امی: چرند نگو، زن ِ خوبی است. فقط بیچاره غافل‌گیر شد.
سالم: چشم نیست خوب. این زن در چشم مرگ دارد.
امی: خُب، وقتی خواهرش امروز فوت کرده.
سالم: مرگِ خواهر در چشم نه، یک مرگ دیگر.
امی: بی‌معنی است. خیالات برت داشته. بیا، لباست را بپوش.
سالم: بیا، رفتن پیش بقیه‌ی همکاران. تمام ِ آلمانی‌ها خوب نیست.
امی: نه، علی. من امروز حوصله ندارم جایی بروم. سالم با حالتی غمگین روی مبل می‌نشیند. خُب دوستانت را بیاور این‌جا. می‌توانید این‌جا چیزی بنوشید، و... این‌جا که خیلی راحت‌ترید، یا نه؟
سالم: رفقا بیاید این‌جا؟
امی: آره. لباست را بپوش، برو و آن‌ها را بیاور این‌جا.
سالم: باشد. مرد از آشپزخانه می‌دود بیرون. امی با نگاهش او را دنبال می‌کند