اثر

شنبه

M. Azimy

لایک (Like)

دو نمایش‌نامک از نمایش‎نامه‌‌‌ی «لایک»

محسن عظیمی

«لایک» مجموعه‌ای از هفت نمایش‌نامک است که هر کدام به‌طور جداگانه و یا باهم می‌توانند اجرا شوند. توصیه می‌شود اجراها در یک کافه واقعی باشد.

نمایش‌نامَک اول: آواتار (Avatar)

کافه. دو قهوه روی میز. زن و مرد روبه‌روی هم. زن درحالِ وَر رفتن با موبایلش بی‌آنکه به مرد نگاه کند. مرد زُل زده به زن...

مرد: سرد نشه.

زن: باور می‌کنی نشناختمت؟

مرد : چرا؟

زن: خیلی با عکسِت فرق می‌کنی!

مرد: چه فرقی؟

زن: عکست اصلن خوب نیست.

مرد: قهوه‌تون...

زن: تو چی؟

مرد: من چی؟

زن: منو شناختی؟

مرد: نه!

زن: یعنی عکسم خوب نیست؟

مرد: چرا خیلی... خیلی خوبه.

زن: یعنی از خودم بهتره؟

مرد: آره.

زن: آره؟!

مرد: یعنی نه... چیزه... عکستون خوب نیست.

زن: تو که نوشته بودی عکست خیلی زیباست یه شعرم زیرش نوشته بودی؟

مرد: من؟! خب آره ولی...

زن: خیلی پیرم نه؟

مرد: نه بابا مگه چند سالته‌تونه هنوز!

زن: مگه ندیدی توو پروفایلم؟

مرد: چرا...

زن: ولی چهره‌م شکسته شده!

مرد: نه توو عکستون اصلن معلوم نیست.

زن: خودم چی؟

مرد: منظورم خودتون بودید دیگه!

زن: تو گفتی توو عکست!

مرد: خب عکسم شما هستی دیگه!

زن: ولی قبلش گفتی عکسم بهتره.

مرد: من گفتم؟

سکوت. زن حتی یک لحظه مرد را نگاه نمی‌کند. به‌شدت درگیرِ موبایلش است.

مرد: قهوه‌تون..

زن: عوضش کردم!

مرد: جان؟!

زن: عکسمو، عکسمو عوض کردم اینو گذاشتم؛ چطوره؟

مرد: خیلی بهتره...

زن: بهتره؟! می‌گم پیر شدم می‌گی نه.

مرد: نه نشدی یعنی من... من منظورم این بود از عکس قبلی‌تون بهتره...

زن: این عکسم قدیمی‌تره آخه...

مرد: فکر نکنم!

زن: خیلی با شعرهات فرق می‌کنی؟

مرد: با شعرهام؟!

مرد: آره فکر نمی‌کردم اینقد مودب باشی.

زن: چرا؟

مرد: چون توو شعرهات اصلن مودب نیستی به‌خاطرهمین من دوسشون دارم.

مرد: بله... منم.

زن: پس چرا خودت اینقد مبادی آدابی؟!

مرد: مبادی آداب؟!!

زن: اِ... اینو کی نوشتی؟

مرد: امروز.

زن: ندیده بودم... خیلی شعرهاتو دوست دارم.

مرد: منم.

زن: من که شعر نمی‌گم.

مرد: ها... خب چیزاتو... عکساتو..

زن: اه... چرا همیشه آخرشو خراب می‌کنی؟

مرد: جانم؟!

زن: فکر کردم برا من نوشتی...

مرد: قهوتون سرد...

زن: مرگ... کلیشه شده دیگه بابا...

مرد: چی؟!

زن: همین روشنفکربازی‌ها دیگه... اگه بخوای بازم آخرشو خراب کنی دیگه لایکت نمی‌کنم... گفته باشم.

مرد: آخه...

زن: بیا؛ برات نوشتم بدون مرگِ آخرش خیلی زیبا بود...

مرد: یعنی... با مرگ آخرش زیبا نیست؟

زن: نه فقط می‌تونه یه لایک داشته باشه همین...

مرد: ولی... مرگ تنها چیز مطلقی‌یه که وجود داره... یعنی در واقع...

زن: وای اینو نیگا چه چرت و پرتی نوشته زیر شعرت...

مرد: کی؟!

زن: بذا جوابشو بدم بعدن برو بخوون...

مرد: بله... قهوه‌تون...

زن: دهنشو... بدم می‌آد از این دخترا که همه‌ش می‌خوان خودشونو چُس کنن...

مرد: سرد شد این...

زن: فقط دوست دارم جواب بده اون‌وقت من می‌دونم و اون... وای دیر شد...

مرد: مگه جایی...

زن: آره شب مهمونم هنوز هیچ‌کاری نکردم... باید برم…

مرد: ولی قهوه تو...

زن: یه چیزی برات نوشتم بعدن بخوون...

مرد: چشم ولی...

زن: می‌بینمت توو فیس...

مرد: بله...

زن: بای...

زن بی‌آنکه نگاهش کند می‌رود. مرد نگاهی به قهوه‌ها می‌کند. لبی به قهوه‌اش می‌زند. یخ کرده... سیگاری می‌گیراند. نور می‌رود و می‌آید. ته‌سیگارش را تووی فنجان قهوه‌اش خاموش می‌کند؛ سیگاری دیگر می‌گیراند.

نمایش‌نامک دوم: بِلاک (Block)

کافه. دو قهوه روی میز. زن و مرد روبه‌روی هم. مرد درحال وَر رفتن با موبایلش بی‌آنکه به زن نگاه کند. زن زُل زده به مرد...

مرد: خیلی‌خوبه بری، راحت می‌شی و دیگه می‌تونی راحت کار ‌کنی.

زن: اوهوم.

مرد: اما...

زن: اما چی؟

مرد: هیچی... چقد این شعری که گذاشتی امروز، قشنگه...

زن: اما چی؟

مرد: فقط همه تلاشتو بکن بری همین... این کیه همیشه با اسم مستعار، چرت‌و‌پرت می‌نویسه زیر پُستات؟

زن: بگو! (مکث) بگو دیگه.

مرد: هیچی، همین... حذفش کن بره... قیافه‌شو نیگا!

زن: هنوز که حرفشه، شاید اصن نریم؛ خواهش می‌کنم بگوو!

مرد: چرا نری؟ دیوانه‎ای بمونی این‌جا؟ هر خاکی غیرِ این خاک، خوبه، هرجا که باشه... اَه... اَه حالمو بهم زد یاروو...

زن: خب فعلن شایده، بگو دیگه.

مرد: هیچی... خواستم بگم مراقب خودت باش.

زن: دروغ می‌گی.

مرد: گفتم که...

زن: بگو، نیاز دارم به گفتنت...

سکوت

زن: اون‌جام مشکلات خودشو داره، من تا همه‌چی رو بررسی نکنم کاری نمی‌کنم. (مکث) بگو، نیاز دارم به گفتنت.

مرد: (مکث) عکسِ آخری که گذاشتم دیدی... توو همین کافه گرفتم ها...

زن: خیلی نامردی اگه نگی...

مرد: اَهَه... یه چیزی براش نوشتم، خودش بره گورشو گم کنه!ها ها...

زن: جدی گفتم.

مرد: عِه چرا اِنقد تهدید می‌کنی؟... آنلاینم هست... عجب بچه‌پروویی‌یه!

زن: چون می‌دونم چی می‌خوای بگی.

مرد: چی می‌خوام بگم؟ (مکث) بگو دیگه؛ اگه می‌دونی بگو... چیه که می‌گی نیاز داری به گفتنش؟

زن: اول تو باید بگی!

مرد: تو بگو منم می‌گم... خیلی بی‌شعوره این یاروو!

سکوتی دیرپا

مرد: خواستم... خواستم بگم نفسم می‌گیره توو هوایی که تو، تووش نفس نمی‌کشی (مکث) می‌دونستی؟

سکوت

مرد: حالا تو بگو... عِه عِه عجب سیریشیه...

زن: چی بگم؟

مرد: این‌که فکر می‌کردی من چی می‌خوام بگم؟

زن: هیچی.

مرد: بگو... دهنشو... (مکث) بگو دیگه...

زن: هیچی، همین.

مرد: کارش تمومه... از دوستای نزدیکته؟! (مکث) نمی‌خوای بگی؟

زن: آخرین‌باری که ما همو دیدیم کی بوده؟

مرد: خب همین امروز! چطور مگه؟

زن: غیر از امروز.

مرد: خب ما هر روز همدیگه رو می‌بینیم.

زن: هر روز!؟

مرد: آره دیگه توو فیس‌بوک... مگه نه؟

زن: از نزدیک، مث امروز.

مرد: خب آخرین‌بار یادم نیست... شاید... دو سه ماه پیش.

زن: چهار ماه و بیست روزِ پیش، دقیقن یه روز قبل از تولدِ تو.

مرد: اووهوم... یادم اومد... هدیه‌ت خیلی قشنگ بود.

زن: پس نباید با رفتنِ من نفست بگیره.

مرد: این یاروو داره اعصابمو خورد می‌کنه... چرا؟

زن: اون‌جام اینترنت داره دیگه، مگه نه؟

مرد: منظورت چیه؟

زن: خب ما هر روز همدیگه رو می‌بینیم.

مرد: هر روز!؟

زن: آره دیگه توو فیس‌بوک... مگه نه؟

مرد: فرق می‌کنه.

زن: چه فرقی؟

مرد: (همچنان درحالِ وَر رفتن با موبایلش) خب، می‌دونی وقتی یخچالِ خونه خالیه، نمی‌تونی هر وقت دِلت خواست و تونستی یه چیزی برداری بخوری ولی... وقتی همیشه پُر باشه شاید هر روز نری سراغش ولی خیالت راحته که... هر وقت دِلت بخواد وُ بتونی، می‌تونی بری مثلا یه هویج تازه برداری گاز بزنی و...

زن: ولی اگه هیچ‌وقت دلت نخواد وُ نتونی چی؟ بعد یه مدت، همون مثلن هویجِ تازه می‌گنده... نه؟

مرد : بابا این دیگه کیه... اَه... عحب کُره...

صدای زنگ موبایل مرد...

مرد: چی گفتی؟... اُوه اُوه زنگ هشدار... من باید برم... خیلی دیر شد...

بلند می شود در حال رفتن

مرد: توو فیس می‌بینمت... بنویس برام چی گفتی، صحبت می‌کنیم... فعلن...

مرد می‌رود. زن نگاهی به قهوه‌ها می‌کند؛ لبی به قهوه‌اش می‌زند، یخ کرده... سیگاری می‌گیراند. نور می‌رود و می‌آید. زن سیگارش را که به ته رسیده تووی فنجان قهوه‌اش خاموش می‌کند و سیگاری دیگر می گیراند.