-
صبح روز بعد. امی و سالم در آشپزخانه مشغول خوردن ِ صبحانه‌اند. آن‌ها صحبت نمی‌کنند. فقط یکدیگر را نگاه می‌کنند و بعد رویشان را از هم برمی‌گردانند. سالم بلند می‌شود، کنار در یک بار دیگر رویش را برمی‌گرداند، ولی امی به او نگاه نمی‌کند. سپس مرد می‌رود.


محل ِ کار امی

وقت استراحت است. امی با پالتویی بر تن روی پله‌های خانه ایستاده. هدویش، پاولا و یولاندا از پله‌ها می‌آیند پایین.

پاولا: سلام، امی!
امی: پاولا! هدویش! آن‌ها به هم دست می‌دهند.
هدویش: سلام، امی. این یولاندا است.
امی: روز به‌خیر.
پاولا: یولاندا اهل یوگسلاوی است.
یولاندا: هرزگوین.
امی: جالب است. پس فریدا کجاست؟
هدویش: مگر هنوز نشنیده‌ای؟ فریدا اخراج شد.
پاولا: آره.
امی: اخراج شد؟
پاولا: فریدا دزدی کرده.
امی: نه!
هدویش: آره. ظاهراً از خیلی وقت پیش. و بعد آن‌ها او را با یک ماشین‌حسابِ کوچک پیدا کردند. خُب، از فردای آن روز دیگر نیامد. و بعد یولاندا آمد.
امی: چه چیزهایی اتفاق می‌افتد. آن‌ها روی پله می‌نشینند.
پاولا: آره، هیچ کس از فریدا توقع نداشت.
هدویش: با این حال... او هیچ‌وقت نمی‌توانست درست در چشم ِ کسی نگاه کند. همیشه به یک گوشه نگاه می‌کرد.
امی با حالتی ناباورانه: آره؟
پاولا: آره، خُب، یادت بیاور! هرگز درست در چشم کسی نگاه می‌کرد.
امی: به احتمال زیاد حق با شماست.
هدویش: و بعد، فکرش را بکن ـ بیا!

آن سه زن می‌روند یک طبقه پایین‌تر کنار لبه‌ی پنجره.
یولاندا تنها سر ِ جایش نشسته.

هدویش: آن‌ها می‌خواهند دست‌مزدمان را زیاد کنند...
امی: درست است. حدودآ بیست فنیگ. خُب؟
پاولا: خُب؟ هیچی. همین است دیگر. به احتمال زیاد آن‌ها فراموشمان کرده‌اند.
امی: فراموش کرده‌اند؟ گمان نمی‌کنم.
هدویش: چرا، چرا. تصور نمی‌کنم به‌جز این طور دیگری بوده باشد. بیایید، گوش کنید. آن‌ها سرهایشان را به هم نزدیک می‌کنند و با هم پچ‌پچ می‌کنند. نگاه به روی یولاندا. دست‌مزد ِ یولاندا فقط سه مارک و چهل فنیگ است. پنجاه فنیگ کمتر از ما.
امی: نه!
هدویش: آره.
امی: خُب آن بالایی‌ها باید بدانند که چطور چنین چیزی اتفاق می‌افتد.
پاولا: اما باید به خاطر ِ افزایش دست‌مزد فکری بکنیم.
امی: امروز برای نوشیدن قهوه بیایید پیش ِ من. آن‌وقت در این باره صحبت می‌کنیم ـ موافقید؟
پاولا به هدویش: تو می‌خواهی؟
هدویش: بسیار خوب. و – با نگاهی به یولاندا – آن زن؟
پاولا: اِ، کجا. او که متعلق به یک گروه حقوقی ِ دیگر است. اصلآ نیازی نیست. خُب، ساعت شش؟
امی: قبول است.


منزل ِ امی

در اتاق پذیرایی. سالم جلوی تلوزیون نشسته است. امی همراهِ پاولا وهدویش وارد می‌شوند.

امی: این علی است. به علی: بگو روز به‌خیر.
سالم بلند می‌شود: روز به‌خیر.
هدویش: روز به‌خیر. هر سه زن می‌نشینند. شوهرت قیافه‌ی خوبی دارد، امی، واقعاً. و خیلی هم تمیز.
امی: چرا تمیز؟
هدویش: خُب، ببخشید، ولی من همیشه فکر می‌کردم که این‌ها خودشان را تمیز نمی‌کنند.
امی: او خودش را تمیز می‌کند، او حتی دوش می‌گیرد ـ هر روز.
هدویش: عجب عضلاتی دارد.
امی با غرور: آره، او خیلی قوی است! زن می‌رود به سوی سالم. به هدویش و پاولا: بیایید این‌جا! از سالم می‌خواهد تا ماهیچه‌هایش را نشان دهد. انجام بده! لمسش کن!

هدویش بلند می‌شود، پاولا هم به دنبالش می‌آید. آن‌ها عضلاتِ سالم را لمس می‌کنند. سالم نیز از این کار خوشش می‌آید. زن‌ها می‌خندند.

هدویش: عالی!
پاولا: و چه پوستِ نرمی دارد.
امی: او هنوز جوان است. اما مرد ِ خوبی است، واقعآ. یک مرد ِ خوب. سالم ناگهان از اتاق می‌رود بیرون.
پاولا: چرا رفت؟
امی: خُب، گاهی می‌زند به سرش. علتش هم روحیاتِ بیگانه است. ـ چیزی می‌نوشید؟
هدویش: با میل. یک قهوه. پاولا، برای تو هم؟
پاولا: آره، اما نه خیلی قوی.
امی: یک لحظه لطفآ. زن می‌رود بیرون.

زن در راهرو می‌بیند که سالم دارد منزل را ترک می‌کند. مرد برای مدتی بی‌کلام به زن نگاه می‌کند، سپس می‌رود. امی با تعجب مرد را می‌نگرد. زن به هدویش و پاولا در اتاق پذیرایی نگاه می‌کند، آن‌ها دوستانه سرشان را برای او تکان می‌دهند. امی به خودش مسلط می‌شود و به آن‌ها سر تکان می‌دهد. بعد زمین را نگاه می‌کند و بی‌صدا می‌گرید.


منزل ِ باربارا

باربارا در راهرو جلوی آینه ایستاده و موهایش را شانه می‌زند. زنگ به صدا درمی‌آید. زن در را بازمی‌کند. سالم جلوی در ایستاده.

باربارا: اِ، تو هستی. بیا داخل. مرد وارد می‌شود. ولی من باید الآن بروم، دیرم شده. در آشپزخانه از کوس ـ‌ کوس کمی باقی مانده. اگر بخواهی، می‌توانی گرمش کنی. و بعد هم می‌توانی تلوزیون تماشا کنی ـ یا این که می‌خواهی با من بیایی؟
سالم: نه. همین‌جا می‌مانم.
باربارا: بسیارخوب. این‌جا می‌مانی تا من برگردم؟ مرد شانه‌هایش را می‌اندازد بالا. تا بعد. خدانگهدار. زن می‌رود. مرد می‌نشیند روی تخت.


منزل ِ امی

امی در ِ منزل را محکم بازمی‌کند و می‌دود به سوی پله‌ها.

امی: علی! آقای گروبر می‌آید بالا. ببخشید، فکر کردم...
آقای گروبر: مسئله‌ای نیست، خانم کوروسکی.

امی به چهارچوبِ در تکیه می‌دهد و بی‌پروا می‌گرید. آقای گروبر می‌گوید: « عصر به‌خیر» و می‌رود.


منزل ِ باربارا


نیمه‌های شب. سالم با لباس روی تخت خوابیده.
در صدا می‌دهد. سالم بیدار می‌شود. باربارا می‌آید داخل.

باربارا: می‌خواهی بروی؟
سالم: نمی‌دانم.
باربارا: ابن‌جا بمان. دوست ندارم تنها بخوابم، باشد؟ مرد شانه‌هایش را می‌اندازد بالا. من خیلی سریع می‌روم حمام. در آینه‌ی راهرو دیده می‌شود که چطور زن دکمه‌های لباسش را در حمام بازمی‌کند. کار ِ شب واقعاً کمرشکن است.

سالم لباسش را درمی‌آورد، برهنه در اتاق می‌ایستد.
باربارا نیز برهنه وارد می‌شود و برق را خاموش می‌کند. آن‌ها همدیگر را در آغوش می‌گیرند، می‌افتند روی تخت. باربارا سالم را نوازش می‌کند، سالم هیچ حرکتی نمی‌کند.


محل ِ کار سالم

سالم و همکارانش دارند روی یک ماشین کار می‌کنند. سرکارگر روی نردبانی ایستاده و جُک تعریف می‌کند.

سرکارگر: مردی در سالن سینما نشسته. ناگهان از سمتِ راستش بوی بدی می‌آید. به نفر جلویی‌اش می‌گوید: « شما در شلوارتان خراب‌کاری کرده‌اید؟» مرد می‌گوید: « آره، برای چی؟»
یک موشی یک فیل را می‌بیند. موش به فیل می‌گوید: « شما چقدر بزرگ هستید!» فیل به موش می‌گوید: « شما چقدر کوچک هستید!» موش می‌گوید: « آخر من شش هفته مریض بودم.» هیچ کس نمی‌خندد.

مردی امی را در آسانسور همراهی می‌کند.

مرد: او آن‌جاست.
امی: بله، خودش است. خیلی ممنون. مرد می‌رود. به سالم: دیشب کجا بودی؟ من برایت خیلی نگران شدم.
سالم در سکوت شانه‌هایش را می‌اندازد بالا. بقیه‌ی کارگران به آن‌دو نگاه می‌کنند. علی، تو اجازه نداری این کار را با من بکنی. لازم نیست به من توضیحی بدهی. تو فقط باید برگردی! علی، من به تو احتیاج دارم. من به تو خیلی احتیاج دارم!

سالم فقط به زن نگاه می‌کند.

سرکارگر: علی، این دیگر کی است؟ مادربزرگت است که از مراکش آمده؟ این‌جا چکار می‌کند؟

کارگران می‌خندند. سالم زمین را نگاه می‌کند، بعد به امی نگاه می‌کند. زن نیز به سالم نگاه می‌کند، بعد زمین را نگاه می‌کند. زن به آرامی می‌رود. سالم به دنبال ِ زن نمی‌رود.

سرکارگر: مادربزرگش از مراکش! همه به جز سالم می‌خندند.


میخانه‌ی کارگران ِ خارجی

سالم با یکی از همکارانش و یک مراکشی ِ دیگر پوکر بازی می‌کنند. روی پول ِ زیادی شرط بسته‌اند. دور ِ میز کاتارینا، فؤاد و دیگران. موسیقی ِ عربی.

سالم: ده مارک. او به مبلغ پول می‌افزاید. ده تای دیگر. بقیه هم اضافه می‌کنند. پانزده ـ بیست. سالم می‌بازد. پولش تمام شده. فؤاد، تو می‌روی خانه‌ی من، و صد مارک برایم می‌گیری. زود باش! فؤاد می‌رود. سالم بلند می‌شود: پول را که از خانه آورد، به بازی ادامه می‌دهم. او می‌خواهد برود دست‌شویی، از کنار پیش‌خوان رد می‌شود. به باربارا: سه تا ویسکی!
باربارا: نگذار جیب‌هایت را مثل غاز ِ کریسمس خالی کنند! تمام دست‌مزد ِ هفته‌ات را از دست می‌دهی.
سالم: هیچی برایم مهم نیست! کِیف ـ کِیف! می‌فهمی؟! کِیف ـ کِیف!

داخل ِ دست‌شویی. سالم جلوی آینه ایستاده و به صورتش آن‌قدر سیلی می‌زند تا این‌ که گریه‌اش می‌گیرد.
بعد دوباره می‌رود بیرون. فؤاد می‌آید، پول را به او می‌دهد. همکار کارت‌ها را پخش می‌کند. بازی از نو شروع می‌شود.

سالم: یک. دو. ـ ده. ـ پانزده. ـ بیست. بیست و پنج

امی وارد می‌شود، مثل ِ اولین غروب. سر جای قبلی‌اش می‌نشیند.

امی به باربارا: یک نوشابه، خانم.
سالم کارت‌ها را پرت می‌کند: لعنتی.

او دوباره بازی را باخته.
باربارا نوشابه را برای امی می‌آورد.

امی: ممنون. و...
باربارا: بله؟
امی: می‌توانید آن صفحه را برای من بگذارید. آهنگِ کولی‌ها، آره؟
باربارا: « تو ای کولی ِ سیاه»؟
امی: آره، همان. خیلی ممنون.

باربارا می‌رود به سوی جعبه‌ی موسیقی و صفحه را می‌گذارد. برای لحظه‌ای همه جا کاملاً ساکت است، سپس موسیقی آغاز می‌شود. بعد از آهنگِ اول سالم بلند می‌شود و می‌رود به طرف ِ امی.

سالم: من با یک زن ِ دیگر خوابید، اما...
امی: علی، این که مهم نیست. این اصلآ مهم نیست.
سالم: من نمی‌خواهم، اما همیشه خیلی عصبی هستم.
امی: تو یک انسان ِ آزاد هستی. تو می‌توانی هر کاری که بخواهی، انجام دهی. خُب من می‌دانم که خیلی پیر هستم. من خودم را هر روز در آینه می‌بینم. من که نمی‌توانم چیزی را برای تو ممنوع کنم. نه، می‌دانی، وقتی ما با هم هستیم، بعد... باید با هم خوب باشیم. وگرنه... وگرنه تمام ِ زندگی بی‌معنی می‌شود.
سالم: من زن ِ دیگری نمی‌خواهم. من تو را دوست دارم. فقط تو.
امی: من هم دوستت دارم. ما در کنار ِ هم قوی هستیم.

مرد ناگهان از حال می‌رود و ناله می‌کند. امی کنارش زانو می‌زند. باربارا دوان‌دوان می‌آید. سالم از درد به خود می‌پیچد.

امی به باربارا: آمبولانس را صدا کنید! سریع! خواهش می‌کنم سریع!
باربارا می‌دود به سمتِ تلفن، شماره می‌گیرد: می‌توانید یک آمبولانس به خیابان کورنلیوس، شماره‌ی هفده بفرستید. ـ آره؟ این‌جا یک نفر از حال رفته. دارد ناله‌های وحشتناکی می‌کند. ـ ممنون. زن گوشی را می‌گذارد.


بیمارستان

سالم دراتاقی چهارتخته بستری شده. امی و پزشک کنار ِ در ایستاده‌اند.

پزشک: او زخم معده دارد، و حالا سربازکرده. این را در حال حاضر در بسیاری از کارگران خارجی می‌بینیم. آن‌ها زیر ِ فشار روحی ِ خاصی قرار دارند. تقریباً هم کاری نمی‌شود کرد. اجازه نداریم آن‌ها را به استراحت‌گاه ِ درمانی بفرستیم ـ همیشه فقط عمل جراحی ـ و شش ماه ِ بعد دچار یک زخم ِ جدید می‌شوند.
امی: و ...او
پزشک: او خوب خواهد شد، مطمئنآ. ولی شش ماه دیگر دوباره می‌آید این‌جا.
امی: نه. نه، مطمئناً نه. اگر... من تلاش کنم و...
پزشک: خُب. به هر حال موفق باشید. و خیلی این‌جا نمانید. خدانگهدار.

زوم روی یک آینه: امی کنار تخت سالم می‌نشیند. پزشک لحظه‌ای به آن‌ها نگاه می‌کند، سپس در را می‌بندد.
امی دستِ سالم را می‌گیرد. مرد به سرُم‌ وصل شده و خوابیده. زن هق‌هق می‌گرید.
موسیقی: یک عشق ِ کوچک.
صحنه تاریک می‌شود.


پایان