--
زیبا شدن... زندگی را بکر می کند و عاشقی تجسم واقعی هم آغوشی کلمات است.اگر پیوند بکر دو کلمه از کهربای خانواده ی خوانش نبود جمله خودش را در هم تنیده نمی کرد که فرم زیبایی/ کشش چشم ها را در جادوی شعر به طغیان زندگی بکشد و مرگ همیشه حرف تازه ای داشت.این تحول شادمانه در روح/ عشق را معلول/ به تابعلت عاشقی می برد.شاعر در عصرهوای پریده رنگ نمی خواهد با عصای دیگران پا به پاشود و بر یک مسیر عادت رفت/ موسیقی کلماتش را به مکث یک نواختی بر کشد / او از قناعت صدف به قطره ی یک باران به گوهری می اندیشد که دریایی در خود جمع می کند تا مروارید در آن سبزشود.او اکنون همسفر تنهایی را جایگزین رخدادهای سرد بشریت می داند و تنها در هوای تن پریده در زیبا پیوند کلمات/ نفس تازه می کند و ما را در این تازگی به همراه می کشد/هر کس که می خواهد از این گلستان گلی بچیند باید احتیاط کندتا دستش به خار فرو نرود.کار یک نقاد فقط درونی کردن متن است تابیان زیبایی را در چشم ها بکارد تا نگاه نیرو بگیرد و چشم انداز/برود تا آن دورها پوست ابر را پاره کند تا باران/ روی دست ها/ گندمبریزد تا نیایش/ عاشقی را در مکث پیوندانسان به توازن آرامش برساند تادو گانگی/ بودن خود را/ در نیمه ی گم شده ی خویش بیابد.آنگاه خواهید دید که همه چیز جان می گیردو در جوهر کلمات زنده می شود.شاعر هرگز تافته ای جدا بافته از دیگران نیست /این تعیناتی که مرکز ذهن هر انسانی را در حصار قید و بندها به هم گره زده و مهر و دوستی را در این عصر رخ دادهای انسانی در تارو پود زندگی از هم گسسته تنها به یک تلنگر زیبا دیدن است که میتواند ذهن بسیط و بی غل و غش را در سادگی کلمه صمیمی کند تا از عادت وضع وجودی خویش بدر آئیم و زنگارهای روح را صیقل زنیم و آئینه ی زیبایی شویم.و این زبان است که شاعر را زیبا میکندو زیبا به انفجار زبان / زبانی میرسد که آفرینشی تازه را همراه دارد/او نظم قراردادهای توسع یافته را به هم می زندتا ترکیب های زبانی را به چند صدایی بکشاند و از تاریخ مذکر بودن شعری به گونه ای دیگر بدرآید تا حساسیت اش را به کلمه هستی/ جنسیت و متا فیزیک ـ فرا واقعیت ـ به نظام زبانی اش مختص کند تا با نگاهی فلسفی/ فمینیستی به انسان خودمحوربه نوعی از خود شناسی برساند که رسیده است تا مرکز هر شعری را از حواشی سلطه ی قوانین از پیش تعیین شده به آشوب کلمات ببرد. او اکنون به حاشیه می رود و شعر و شعریت آن مطرح می شود تا نقش مخاطب را مهم تلقی کند.
او در جای جایی/ کارکرد طبیعی زبان رامنهدم می کند تا پایه ها ی واژگانی اثری از خود بجا بگذارد تا شناختیدرست از طبیعت واژگونی کلمات به دست آوریم.هر اثر برجسته ی هنری و شاخص منشعب از انسجام اثر در غنای آگاهی نویسا یک مجموعه از عناصری را تشکیل می دهد که منش غیر فلسفی را در نبود حرف های فلسفی به چالش بکشاند.او معنا را به سمت درون پایان ناپذیرشعر حرکت می دهد تا سنت زبان مجددن تالیف شود و به شیوه ای خاصرسم الخط گردد.او در اجرای شعری / تشکل و فرم را در حال شکل گیری کلمات به سمتی از بیان در انتقال وضعیت و حس و حالتی به جریان می اندازد تا این اجرائیت را در پوشش بی وقفه ی زبان و بیان تا جهت و شکل گیری ساختار/در حس شعری تعیین کند/او در اجرای حسی شدن کلمات از توصیف احساساتی بیان کردن شعرش طرفه می رود تا در جشن تجربه های تازه اش شرکت کنیم.به نمو نه ی زیر از کتاب تا کمر در باد ریخته ام...توجه کنید

-
تاریخ زبان شعر مدرن از نظر شالوده شکنی زیبا کرباسی منجر به کشف سطح زبان/ زبانی دیگر اولویت پیدا می کندتادر هر سطر! بیان واجرای کلمات به اتفاق تازه ای برسد به گونه ای معطوف به فرم شعر در سطرهای بعدی ادامه پیدا کند/ او از هستی زبان به سمت هستی حس و حساسیت های واقعی در شعرش حرکت کرده تادر تداعیاین حس به محوریت کلمه راه یابد تا این فعالیت مستمر/ و سرودن متداوم/ موقعیت و تاثیرگذاری او را در سیر تحول وتکامل شعرش در جامعه/ راه خودش را طی کند/ چرا که شیره ی جان هر کلامی وقتی به اوج جنون می رسدتوسط زبان متبلور می گردد.

-
یکنواخت بودن در ریخت کلمات! نوعی محافظه کاری ست که ریسک را در جمله های بعدی در ابعاد متن /به ترسمی رساند و عادت مندی را تکرار می کند/تلنگر نفس گیر این شعر که بعدا می آید تعمیدی ست بر آنکس که خواب رفته اما بیدار خواهد شد.اما آن کس که خود را به خواب می زند نمی توان بیدارش کرد /عدم آرامش و هراسی که دردرون شاعر قبل از وقوع حادثه رخ می دهد ریشه در جان های عاشقان آذریدارد /یکنوع گره خوردگی/در اعماق وجودشاعر/ در / رد شرطی شدن اعمال و رفتار اوست که شخصیت شعری اش را به نمایش می گذارد.حرکات او دارایادراک حسی زندگی ست که عمق فاجعه را پیش بینی می کند. دیالکتیک این شعر!منظومه ی ویرانی/ جریان تز/سنتز/وآنتی تز از سه زمان متفاوت/ ابعاد این فاجعه را بررسی میکند یعنی قبل از حادثه و در حادثه و بعد حادثه/این وقایع در هنر، در فیلم جهانی (بدو لولا) و فیلم های مشهور کیسلوفسکی تجربه شده است، اما در شعر توسط کرباسی به نحو زبانی به اجرا درآمده است.

-
آیا باور می کنید که شاعر در اتفاق زلزله بوده و در شتاب و کثرت انسان ها می موید

-
شاعر ترسیم این اتفاق را در ناخودآگاه به نوشتار می کشیده که ناگهان می بیند به راستی این واقعه او را از دفتر و شعر پرتاب می کند بیرون تا خودش را در بم ببیند و می بیند

-
رویت این حادثه دست از سر شاعر بر نمی دارد در وضعیت ناهنجار فعلی فریاد می کشد

-
تز و سنتز این شعر عمیق و جانسوز تا پوست و استخوان شاعر را لرزانده و قسمت پایانی آنتی تزی ست که در یک مرکز اصلی شعر واگذار می شود به خواننده ای که بی تفاوتی انسان ها را در قبال این گونه وقایع سرد/ و بی تفاوت می بیند

-
حالا شاعر مانده و مصیبت.نه اصلن شاعر نیست انگار بر کتیبه های سرنوشت انسان ها/ حک مانده با این حکایت منظومه ی ویرانی.

-
بگذریم دگردیسی در زبان شاعری ست که زیباست به ذات زیبایی رسیده است تا ما را زیبا کند همان جوششی که قطره رادر صدف نگاه میدارد تا چشمه ی مروارید در خود سبز کند این پیشه ی عاشقانی همچون شمس است بازتابی در دهان گره خورده ی زیباکه خود را عرضه میکند در تن کلمه تا درونش را به معشوق اش/ انسان اظهار کند مگر غیر این است/ که عشق به یک راه انداز احتیاج دارد عشق همیشه خاموش است و تنها این شعر است که می تواند آن را به سخن آوردو تنها کسی می تواند از عشق بگوید که سخنی برای کسی داشته باشد.
زیبا شور جان دیوانه را بی پیرایه بیرون میریزد، اما هنوز حرف هایی برای نگفتن دارد که همانا سرمایه ی اوست و عظمت درانتظار فرزانه ایست که او را بشناسد/ بگذار نگفته بمانی اگر بگویمت دیگر چه می مانی و زیبایی.همواره تشنه ی دلی ست که با عشق او یگانه شود و آرزوهای سبزش را در نهال کلمه بکارد /به تعبیر عرفان/ کوزه ی خالی /هنگامی کهدر آب فرو می رود/شروع به قل قل کردن میکند وقتی از درون پر شدقل قل هایش متوقف می شود، اما این کوزه جوششی درونی ست/ به اندازه ی قطره هایی که دریا را در خود ذخیره می کند/تا مرواریدسبز شود.حتا اگر مستلزم کاربرد لفظو صوت و گفت هم نباشد/ و حتااین سکوت در جریان نوعی هم نشینی بی کلام صورت گیرد. کسی که دست به زبان می برد /زبان را دست کاری می کند و دارای تشخص زبانی می شود/به راحتی می تواند این حرکت را به شخصیت و نوع رفتار جدیدش تعمیم و نسبت داد/مگر اونمی داند در دل ما چه میگذرد.
---

---

-